Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 58

koma frátil í cldhúsíð, áður en þú ferð,
og segja nokkur orð við þau?1'
Morganti, Kayde og Priscilla tóku
fréttinni öðruvísi. Þau urðu tómleg á
svip, þrátt fyrir hamingjuóskirnar. Það
gætti einhverskonar efasemda. £ða í-
myndaði Jana sér það aðeins? Hún sá
Morganti líta til sín og langaði til að
hverfa niður um gólfið.
„En hvað ég hef stritað og beðið!“
hélt Mano áfram. „Ég veit, að einn
samningur er ckki santa og frægð og
frami, en ég skal öðlast það. Ég skal.“
Eitt andartak stóð hún undarlega yf-
irgefin með tár í augunum. Svo harkaði
hún af sér og lcit brosandt í kringum
sig. „Pyrirgefið mér,“ sagði hún. „Mig
hefur alltaf dreymt um að fara til Holly-
wood. Og nú — ekki orð um þetta
framar.“.
Svo hélt hún áfram að tala unt það,
því auðvitað gat hún ekki um annað
talað . . . Jobn yrði að aka henni til
flugvallarins í Washington. Hún yrði
að kaupa sér nokkra smámuni. John
yrði að útvcga henni far með flugvél.
Hún átti að fá fimm hundruð dollara á
viku — engin stjörnulaun, en hún var
hcldur ckki orðin stjarna ennþá .. . Og
fyrir hana voru peningarnir ekki aðal-
atriðið. Hún. þagnaði og sneri sér að
Jönu: „Öskaðu ntér til hamingju, Jana!
Þú ert ein eftir.“
Jana sagði hægt: „Ef þa.ð hefur allt-
af verið draumur þinn, þá samgleðst ég
þér —“ En Mano hafði þegar snúið
sér frá henni og ávarpaði John: „Hvers
vegna flýgur þú ekki með mér, John?
Þá fyrst væri það fu!lkomnað.“
„Svo sannarlega," hreytti Priscilla út
úr sér, og þær horfðust snögglega bit-
urlega í augu.
Morganti, sem ætíð var reiðubúinn að
afstýra vandræðum, bað Mano að taka
hann með sér — sem umboðsmann, líf-
vörð cða hvað sem væri. Hann var
hinn kátasti og allir hlógu.
John svaraði ekki boði Mano. Þegar
hláturinn þagnaði, sagði hann við hana
blátt áfram: „Ef þú ætlar að ná í flug-
vélina, verðum við að fara um þrjúleyt-
ið. Ég skal hnngja og útvega þér far.“
Hann stóð kyrr andartak og horfði
mður á Mano og það var eitthvað hart
og miskunnarlaust í látbragði hans. Það
var eins og Jana væri stungin í hjartað.
Hann sá óttasvipinn í -augum hennar
um leið og hann sneri sér frá borðinu,
og henni fannst hann senda sér þögla
bæn, „Elsku Jana, treystu mér.“
Eitt andartak var komið að Jönu að
rísa upp, segja að hún gæti ekki þolað
þennan grátbroslega lcik lengur, að John
hefði komið þessu til leiðar, og Mano
hefði átt að gruna það. . . En í augurn
hinna var allt eins og það átti að vera.
Reyndar hafði Morganti litið til hennar
íbygginn á svip, með einskonar móðg-
andi virðingu —- eins og hann vildi
segja: „Ó hó, þú hlýtur sannarlega að
vera innundir þig, fyrst þú gazt kom-
ið þessu til lciðar! “ En var það ekki
sannleikurinn, að þegar Mano fékk að
velja, tók hún Hollywood fram yfir
John? Ágústa virtist einkum ánægð yfír
því, að Mano færi. Og það var ekki
sanngjarnt, fannst Jönu. Ó, bara að hún
hefði ekki hlustað á John. 1 huga henn-
ar sjálfrar varð hún — „önnur stúlka“
— sigri hrósandi samsærismaður, þátt-
takandi, sér þvert um geð, í óheiðar-
legum svikráðum.
56
HEIMILISRITIÐ