Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 5

að mig fyrir hræðslu, sveita-
mennsku, fornaldarbrag? Þetta
vissir þú, því þú varst stundum
með okkur á Borginni. Mér stóð
á sama hvað þœr sögðu, en þeg-
ar ég sá Henry réði skynsemin
ekki lengur. Enginn undraðist
meira en ég sjálf þegar ég sveif
um gólfið í fangi þessa sterka
liðsforingja, þessa „strokna
idjóts“. Ha. ha. Mér er nær að
halda að hugtakið skynsemi
þurfi endurskoðunar við. Hve-
nær hefði mér dottið í hug að
verð'a ástfangin af manni eins og
Henry? Xei, það er eitthvað í
þessu gamla blóði mannkvnsins
sem \’ið fáum ekki skilið, og það
er þetta eitthvað sem tekur
völdin af skvnseminni þegar því
býður svo við að horfa.
Eg ætla ekki að rilja upp
deilurnar sem ég olli á heimilinu.
Þið mannna voruð brjáluð.
Pabbi hefur alltaf verið' hæg-
lætismaður og reyndi í lengstu
lög að stilla til friðar. En (iað
tókst ekki. Eg var nítján ára,
hraust, greind, menntuð, — en
liann hafði einn allra manna
borið eld að blóði mínu, og sú
elfur varð ekki hamin nema á
einn hátt; i faðmi hans.
Það varst þú sem hraktir mig
á dyr. Mér var sama hvað aðrir
sögð'u. En þitt myrka augnaráð,
þína grinnnu þögn stóðst ég
ekki. Eg bað ekki um náð, ég bað
um skilning. Ég kraup að fótum
þér, grátbað þig, en þú sagðir:
„Hóra, svikari!"
Þá lagði ég á flótta.
Bróðir minn, ég er þreytt. Ef
ég fengi nú að hvíla við hlið þér
eins og forðum daga. Manstu
sumardagana okkar á Þingvöll-
uni, þegar við vorum tólf ára?
-E, það' var svo gott að vakna
við sólargeislana á tjaldinu,
f ugla kliðinn, morgu n f er sk a n
skógarilm. Þú kenndir mér
sögu þessa fornfræga staðar, en
ég kenndi þér að þekkja jurtirn-
ar. Við leiddumst syngjandi uin
kjarr og klungur og tolkið sem
mætti okkur sagði: „Góðan dag-
inn glöðu tvíburar“. óg á kvöld-
in lágum við hlið við hlið í mos-
anum, hlustúðum á bergmálið'
af söng okk.ir og horfðum á him-
ininn speglast í lognkyrru vatn-
inu. Þá voru allir svo góðir.
Henry var dásamlegur — það
er að segja, hann var karlmaður-
inn minn og ég elskaði hann af
líkama og sál, einnig vegna þess
sem ég hafði glatað. f þrjár vik-
ur lifðum við í ró og næði
fjögurra veggja, fórum aldrei á
skennntanir og þá sjaldan hann
drakk var hann hjá mér. Ég var
að vona að þú kæmir eð'a hringd-
ir í skrifstofuna, en ekki varð
af því. Eitt sinn sá ég þig á götu
ásamt unnustu þinni og ég bjó
mig undir að mæta ykkur, en
HEIMILISRITIÐ
3