Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 6

])ið genguð úr vegi fyrir mér. Á
ég að trúa því bróðir minn að
það hafi ekki verið þung spor
sem þú gekkst þá inn í hliðar-
götuna? Þá um kvöldið bragðaði
ég áfengi í fyrsta sinn.
O, bróðir minn hvað ég elsk-
aði þig — svo mikið elskaði ég
þig að ég hét því að brjóta nið-
ur allt sem þú hafðir byggt.
Ökyklleiki okkar og vinátta var
sá grunnur sem líf mitt var reist.
á, samtvinnað eðli mínu án vit-
undar, sjálfsagður veruleiki sem
aldrei myndi bresta. Og nú var
hann brostinn. Hvað varðaði
mig þá um siðferði, um málið
okkar, þjóðernið, landið? Föður-
land mitt hafði horfið með þér.
Eg svallaði eins og' skepna, tal-
aði einungis enska tungu með
þessum voðalega ameríska
hreim, kallaði ykkur eskimóa,
landið Tlie iceside oj Hell og
afneitaði þjóðerni mínu. Og þeir
hlógu þessir „svínöldu idjótar“.
Eg var stjarnan í hverjum Kamp
og' Henry var montinn af mér.
Eg hætti að vinna, hann var
ríkur og dollararnir fuku.
Stundum vaknaði ég með sam-
vizkubiti að morgni, en barði
það niður jafnharðan. Aldrei
skvldi ég gefast upp fyrir þér.
Heldur skyldi ég glata himni og
jörð.
Henry var darling — að vísu
átti hann til að' verða rudda-
fenginn með víni og sást jafn-
vel ekki íyrir ef hann drakk
lengi. Stelpurnar hvísluðu að ég
léti hvern liafa mig sem vildi.
Það var lygi — það var öfund,
þær sáu að þeir sóttust meira
eftir mér en þessum gæsum sem
voru reiðubúnar að leggjast hve-
nær sem þeir lyftu hendi. Til
dæmis kynntist ég indælum
manni, háttsettum, sem ávítti
mig íyrir drykkjuskapinn og
bauð mér öll gæði veraldar ef
ég yrði konan hans. En ég hló
að honum. Eg var ekki.hóra, ég
elskaði einn mann. 0, Henry
MacNoir. Menntaði heimsking-
inn minn með' gróðurlykt am-
erískrar frjómoldar í vit.um,
sterkur sem sléttuuxi. villtari en
hafið sem skiliir lönd okkar,
heitari en eldfjall. Ilow much 1
hated you in my love.
Nú fer ég bráðum heim,
mamma er orðin hrædd um mig.
Hún hefur verið mér ósköp góð
síðan ég kom af Kleppi, en hún
heldur að ég sé \reik ennþá. Mér
er næstum batnað. Hvernig
gæti ég talað við þig ef mér væri
ekki batnað. En aldrei mun ég
finna það sem var, það er horf-
ið. Sólin er ennþá hátt á loíti og
hlýtt hérna milli leiðanna. Þetta
er friðsæll staður. Það er gömul
kona hérna skammt frá og dytt-
ar að blómareit. Ég ætla líka að
gróðurSetja falleg blóm hjá þér.
4
HEIMILISRITIÐ