Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 52

að' búa til úr því eitthvað á
þann litla.
— Svo þetta var hjúpurinn?
Ja, ef lnin mamma, auininginn,
\’issi . . .!
Já, mér varð heldur ómótt af
að hugsa til þess.
— O, við notum það bara á
hann Markús litla, sagði kon-
an.
Og nú fór ég hreinlega að
vatna músum — er svo ekki frá
meiru að segja í sámbandi við
þetta uppátæki.
— En hvað um gömlu kon-
una? <Jrunaði hana virkilega
aldrei neitt — þið stilltuð ykk-
ur, töluðuð' aldrei af ýkkur?
— Stilltum okkur — biddu
sánnan fyrir þér! Þetta var víst
í hennar augum sú háleitasta
stund, sem luin hafði lifað, heil-
lög stund, sagði hún, og það er
þó nokkuð, að lifa á ævinni
eina slíka stund . . . Hún dó
annars hjá okkur, blessuð
Mörtu-móðirin — og sátt var
hún við guð og menn — og það
er hiin enn, þarf engirín annað
mér að' segja.
En ennþá varð ég að spyrja:
— Og ertu þá ekkert smeyk-
ur að hitta hana, Markús, þeg-
ar þar að kemur, að hún taki
þér ekki tveim höndum, á ég
við — yrði kannski eitthvað
snúin?
— Eg held ég minnti hana þá
á það, hvernig ég tók henni, þeg-
ar henni þótti mest við liggja á
allri hennar ævi!
ENDIR

Píslarvotturinn.
Hún hafði orðiíí að þola miklar kvalir fvrir trú sína. Hún var orðin
því nær magnþrota. Með örvæntingu í augum leit hún á raðirnar af píslar-
tækjum ,sem hún hafð'i þegar orðið að revna. Sumum hafði verið kastað við
fætur hennar og önnur biðu ])ess að þau yrðu notuð.
Hún sá óljúst dökkklæilda menn ganga um i dimmum skotuin hússius
og meðhöndla trekin, að ]>ví er henni yirtist með djiifullegri gleði. En hún
sór ]>að með sjálfri sér að halda fast við trú sína. Hvað sem þeir gerðu við
hana. einsetti hún sér að láta ekki al' þeirri skoðun. sem hún lmfði í fvrstn
fullvrt að vreri rétt.
Sk.vndilega sá hún manninn. sem hún óttaðist mest. koma til sín. Hún
greip um stólbríkurnar í sreti sínu, svo að hnúarnir hvítnuðu af áreynslunni.
Maðurinn kraup niður við fretur hennar og fór refðum. miskunnarlausum hönd-
tim um þá. Lágt. niðurbrelt vein heyrðist frá herptum vörum hennar.
„Mér þykir það leitt. frú“, sagði maðurinn og stóð upp. „Þetla eru
víðustu skórnir. sem við eigum af þessu númeri. Eg lield þér getið alls ekki
notgð minna en númer 3!)“.
SO
HEIMILISRITIÐ