Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 56

jafnskjótt og Etcl var farin, lét Jana
fallast á næsta stól. Hana langaði til að
hlatipa fram og fleygja sér í faðm hans.
En hún varð að sitja. Hún gat ekki
hreyft sig. Hnn hafði beðið svo lengi,
|>ráð hann svo heitt. Og hún mynch
hafa beðið nnkið lengur. Nú var hann
konrinn. Svo fljótt — næstunt of fljótt.
Stafaði konta hans aðeins af einhverri
hverfulli breytingu, sem var svo ein-
kennandi fyrir þau systkinin?
En hvað hún hafði þráð hann! Og
húið sig undir kontu hans! Og nú þorði
sælutilfinningin, sem hún geyntdi þess-
ari stund, ekkt að bæra á sér. Hann
þekkti hana svo lítið ennþá; lnin varð
að hafa stjórn á sér, annars myndi hún
tapa — tapa í baráttunni, sem hún
fann að var í væntlum. Af eðlisávísun
fann hún á sér, að hann hefði ekki
komið til þess að fara tómhentur aftur.
Hann myndi ætla að bera hana burt.
Og ef hún væri ekki vel á verði, myndi
honurn takast það, og meira að segja
auðveldlega. Af því að hún elskaði
hann. Af því að hana langaði til að
hann bæn hana burt og létti af henm
allri ábyrgð. Og þó vissi hún ennþá,
að það var rangt. Ö, hvers vegna elsk-
aði hún hann og vantreysti honum í
senn?
Þessar spurningar þutu gegnum huga
hennar nieðan hún hikaði. Nú stóð
hún fyrir frarnan spegil. En hún þurfti
ekkt að bera roða í andlitið. Geðshrær-
ingarnar gáfu henni eðlilegri roða. Og
hún vissi hve vel það fór henni. Hún
brosti allt í einu við sjálfri sér. Ef til
vill hafði hún hugsað of rnikið. Það
kunni að vera rétt, en nú virtist það
dálítið broslegt. Hún sagði við sjálfa
sig: „Vertu róleg!" Alveg eins og Á-
gústa hafði sagt við liana.
Þegar hún kom inn í setustofuna,
stóð John við gluggann og horfði út.
Hann virtist niðursokkinn í það sem
hann horfði á. Hafði hann ekki heyrt
liana konta inn? *Ekkert ljós var í stof-
unni, þó Jana væri sannfærð um að Etel
hefði kveikt, þegar hún bauð gesti inn.
Jana stóð kyrr; það sem hún hafði
ætlað að segja, dó ósagt á vörum henn-
ar. Hvers vegna kont hann ekki blátt
áfram til móts við hana? Því sagði
hann ekki bara: „Ég er konv.nn. Ég
er ekki lengur reiður við þig.“? Eða
þagði aðeins.? Tók hana einungis í faðm
sinn? Hvers vegna að látast ekki vita,
að hún væri komin ínn? Og hún sjálf
— eftir hverju beið hún? Hvers vegna
gat hún ekki verið róleg, jafnvel þótt
það væri uppgerð?
Þá sneri hann sér allt í einu við. En
hann sagði ekkert. Hann horfði aðeins
á hana. Óttinn, sem hafðt kontið henni
til að hika, greip hana á ný, er hún sá
framan í hann. Augun voru innfallin;
hann var fölur og andlitsdrættirnir
þandir. Það gerði hann alvarlegan, há-
tíðlegan. Hann brosti ekki einu sinni
gamla hæðnisbrosinu. Og nú fann hún,
að hún hafði búizt við því. Hann virt-
ist næstum reiður. Henni fannst hún
allt í einu vera lítil stúlka, hrædd og
kjánaleg.
„Ég kem til að fá einhverja niður-
stöðu — í eitt skipti fyrjr öll,“ sagði
hann loks. „Þú gerir mig vitlausan —
þú eða það, sem ég ímynda mér að þú
sért. Ég flúði burt frá þér, og ég er
kominn aftur. Ég myndi hata þig fyrir
það, ef ég elskaði þig ekki. Ég hef
54
HEIMILISRITIÐ