Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 58

vissi af, hvíldi hún í faðmi hans. Hann
þrýsti hcnni að sér og kyssti hana, ofsa-
lcga. En áður en hún gæti fcngið sig
til að vcita viðnám, varð hann skyndi-
lcga ofur blíðlegur. Hann strauk hár
hcnnar mjúklcga og hvíslaði:
,,1’ii crt svo unaðslcg. Þú crt ennþá
barn — svo heiðarleg — svo barnaleg.
Rétt áðan vildir þú vcra hörð í horn
að taka. En þú gazt það ekki. Vertu
ekki hrædd. Ég vil ekki særa þig. Ég
elska þig. Mig hcfur dreymt þig dag
og nótt. Ég ætlaði ckki að láta undan.
En ég mátti til. Ég get ekki lifað án
þín, Jana. Ég get ekki framar andað
án þín.“ Og hann kyssti hana hvað
eftir annað, ástúðlega.
NÍTJÁNDI KAFLI
HVENÆR BRÁ skugga á birtuna,
sem ríkti í stofunni þeirra? Á hvaða
augnabliki breyttist auðsvcipm hennar
í andúð? Jana naut fastra taka handa
hans, ákafa hans — jafnvel sinnar eig-
in uþpgjafartilfinningar. Það var eins og
ckkcrt skipti framar máli nema vil)i
hans, eins og hún yrði að láta undan
honum héðan í frá. En allt í einu var
sem himnaríkissælan, er hún hafði not-
íð, væri hrifsuð burt.
Hún stirðnaði í faðmi hans, barðist
svo um cins og villiköttur. Af hverju?
Hvað olli andúð hennar? Hvað var
það, ,sem næstum hafði breytt ást henn-
'ar í hatur? Hann hafði ekki verið rudda-
legur. Hún hafði viþað láta sigrast.
Hún var hætt að lcyna vilja sínum;
hafði hvatt hann, en allt í emu varð öll
verönd hennar andvíg honum. .. .
Hún flúði út í horn í dimmri stof-
unni, hallaði sér upp að veggnum más-
andi. Hún botnaði ekkert í þessari dul-
arfullu framkomu sjálfrar sín. Á þeirri
stund, cr hún var veikust fyrir, hafði
einhvér kraftur hrotizt fram úr óþekktn
orkulind í henni sjálfri, og kont hcnni
til að særa þann, sem hún' unni, kont
henni nl að bcita hann meiri grimmd,
en hann hafði nokknt sinni beitt hana.
En santt hafði hún þráð — og þráði
cnn — að gera allt, scm hann færi frant
á.
Þau þögðu bæði fyrst í stað. Þegar
hann hreyfði sig cins og dökkur skuggi
í dimmn stofunni, tók hún að skjálfa
frá hvirfli til ilja. Hún vissi, að ekkcrt
gæti bjargað henni. Hana langaði til að
gefast upp, hvíla í örmum hans ■—
hlusta á andardrátt hans og hjartaslög
í algjörri ró. , .
Hann nálgaðist hana ckki. Hann
stanzaði á miðju gólfi, gekk síðan til
dyra. Hana langaði til að hrópa, kalla á
hann að koma, en gat það ckki. Hann
fór ekki. Hann stanzaði við dvrnar og
kvcikti; hún fékk ofbirtu í augun.
Þegar hún fckk sjónina aftur, sá hún
hann stara á sig. Á sama hátt og forð-
um, þegar hún iieitaði að fara burt með
honum. Það var eins og hann gæti
ckki skilið hana eða tilfinningar henn-
ar. Það var engin ásökun í augnaráðinu,
engin undrun, það var líkara því, þegar
menn stara á einhvern kunnugan hlut,
sem allt í einu kemur þeim á óvart.
Hún hélt, að hann ætlaði að koma,
segja citthvað ástúðlegt, scm gcrði allt
yndislegt á ný. En það gcrði hann ckki.
56
HEIMILISRITIÐ