Heimilisritið - 01.06.1949, Blaðsíða 60

ur, sem hefði getað verið að tala um
veðrið við Jönu. Hann sagði við syst-
ur sína: „Af hverju ertu svona æst?
Ég hef ekki grun um hvar Biil er.“
Morganti og Kayde komu á eftir
Priscillu. Andlitið á Kayde var rautt
cins 02 hennar. Mor^anti var fölur.
„Af hverju ég sé æst? Þú veizt það
þá ekki? Japanir hafa ráðizt á okkúr.
Þeir vörpuðu sprengjum á Pearl Har-
bour — sökktu flotanum —“
„Enga vitleysu!" John sagði þetta ó-
sjálfrátt, en hann slengdi glasinu á borð-
ið. Kayde var búinn að opna viðtæk-
ið, útvarpsfréttir heyrðust. „. . . leiftur-
árás . . . ntargir fallnir og særðir . . .
hundruð flugvéla . . . meðan japanskt
sendihcrrann og sendinefndin sitja á ráð-
stefnu með Hull utanríkisráðherra . . .
gleði í Berlín . . . Hitler talinn munu
segja Bandaríkjunum stríð á hendur."
„Þetta er hræðilegt, John,“ sagði Pris-
cdla.
„Hræðilegt? Nei. Ég er fcginn."
„Ertu vitlaus?“ hreytti Kayde út úr
sér.
„Við þurftum að fá kjaftshögg. Og
nú höfum við fengið það“.
Priscilla slökkti á viðtækinu. I þögn-
inni, sem varð, spurði hún: „Hvar er
Bill Cromorc? Segðu mér hvar liann
er, John.“
„Ég veit það ekki. Það er dagsatt,"
sagði John.
Jana sagði allt í cinu: „Ég ætla heim
til mömmu. Þetta er í fjórða sinn sem
stríðið nær til okkar. Það er betra að
ég sé hjá henni.“
Allir, nema John, litu á hana, eins
og þeir hefðu ekki tckið cftir henni
fvrr.
„Auðvitað, Jana, auðvitað," sagði Pris-
cilla, svo sneri hún sér aftur að John.
„Þú verður að hafa upp á Bill fyrir
mig. Þú verður að gcra það!“ Hún virt-
íst altekin nýrri æsingti.
Þegar Jana fór í kápuna frammi í
forstofunm, heyrði hún Pnscillu segja
ofsalega: „Þú verðnr að finna hann! Ég
cr lnædd um hann. Ég vil ekki að
hann deyji í þessu stríði.“
Jana hikaði áður en hún gekk út í
ganginn, en John kom ekki á eftir
henni.
TUTTÖGASTI KAFLI
VIKA VAR liðin frá hinúm örlaga-
ríka sunnudegi, 7. desember 1941. Pris-
cilla hafði ekki gert annað en spyrjast
fyrir um Bill Cromore, en einskis orð-
ið vísari. Vonbrigðin gcrðu henni æ
þyngra í skapi. Jana var löngu orðin
vön því að sætta sig við hina óþægilegu
þætti í fari hennar, ásamt þeim við-
felldnari, en nú var henni mjög á móti
skapi, að Priscilla virtist eingöngu hugsa
um sjálfa sig. Hún sagði aldrei orð um
sjálft stríðið, hún virtist aðeins hugsa
um hvaða áhrif það hefði á einkalíf
hennar. Hún óttaðist að Bill Cromore
myndi gera eitthvað heimskulegt —
sem sé gefa sig fram til herþjónustu.
John var einnig farinn, án þess að
kveðja eða skilja eftir upplýsingar um
dvalarstað. Priscilla óttaðist, að einnig
hann myndi aðhafast eitthvað heimsku-
legt.
„Það er afleitt, að Mano skuli vera
58
HEIMIUSRITIÐ