Heimilisritið - 15.06.1949, Blaðsíða 10

Hún hljóp út úr „Drauma-
eynni“, og rakst á fólk og hras-
aði og grét, en enginn veitti
henni áthygli, nema ég. Ég elti
hana, en hún hljóp hraðar, og
ég náði henni ekki fyrr en á leið-
inni heim. Hún hélt á nestis-
körfnnni.
„Mamma“, sagði ég, „þú mátt
ekki gráta, heyrirðu það? Það
máttu ekki“.
„O, þetta hefur verið hræði-
legur dagur“, sagði matnma.
„Hræðilegur dagur!“
„Það var afar lieitt“, sagði ég,
því ég vissi ekki, hvernig ég átti
að hughreysta hana.
Pabbi hafði kysst Elfridu, og
ég liafði verið glöð. Það var eins
og hann hefði kysst allan þenn-
an unaðslega dag, er hann kyssti
varir hennar — bæði morgun-
inn, þegar allir fóru á fætur og
hlökkuðu til skemmtunarinnar,
og kvöldið, þegar flugeldarnir
byrjuðu og allur himinninn
varð upplýstur. Hann hefði
blátt áfrám ekki getað annað en
kysst hana . ..
En hvað átti ég að segja við
mömmu? Hvernig gat ég skýrt
þetta fyrir henni?
„0, ég hef aldrei kært mig um
þennan markaðshégóma“, sagði
inamma. „Aldrei! Ég fór einung-
is með vegna þess að þér og hon-
um þótti gaman. Ég vil gjarnan
sjá ykkur skemmt. Já, jafnvel þó
W
það, sem ykkur finnst gaman
að, falli mér alls ekki í geð. En
í dag -“. _
En dagurinn í dag var á enda.
Við gengum þögular eftir göt-
unni, og það' varð niðdimmt.
ÉG VARÐ EKKERT hissa,
þegar Elfrida sagði mér daginn
eftir, að liún væri á förum.
Sumarið var liðið. Grasið var
skrælnað og brúnt, og það var
svali í loftinu. Það var búið að
taka burt markaðstjöldin yfir
nóttina, og Elfrida gát ekki ver-
ið lengur, ekki í okkar húsi.
„Ég á vinstúlku í Haerow-
gate“, sagði hún. „Hún skrifað'i
mér, að ég gæti fengið starf þar,
ef ég kæmi strax“.
Um kvöldið fylgdi pabbi
henni á stöðina og bar litlu,
brúnu handtöskuna hennar. Og
ég faldi mig bak við póstpokana
til þess að sjá þau kveðjast. Og
svo gengum við heim, pabbi og
ég. Við sögðum ekki neitt, en
ldustuðum bæði á flautið í lest-
inni, sem fjarlægðist óðum. A
leiðinni reyndi ég að gera mér
ljóst, hvers vegna mér fannst ég
hafa misst svo mikið, þó ég
vissi, að ekki varð hjá því kom-
izt.
Mér fannst, sem mamma
myndi þarfnast okkar pabba á
sama hátt og við þörfnuðumst
Elfridu, og að pabba væri það
HEIMILISRITIÐ