Heimilisritið - 15.06.1949, Blaðsíða 19

þess að æmta hné maðurinn nið-
ur eins og drusla.
Hin, sem heyrt höfðu skotið,
komu hlaupandi fyrir húshornið
. . . og sáu manninn hníga niður.
Dave stóð' þarna másandi eft-
ir áreynsluna.
„Náunginn skreið út um
gluggann“, s*agði hann afsak-
andi. „Eg ætlaði bara að taka
lítilsháttar í lurginn á honum .. .
en hann skaut á mig, og þá
neyddist ég til að slá hann í rot!“
Dave hafði varla lokið máli
sínu, þegar lögreglubíll kom
þjótandi og stanzaði á veginum.
Þrír lögregluþjónar komu
hlaupandi heim að húsinu.
„Við sáum flugvélina á eng-
inu . . . en þar var enginn mað-
ur og lendingin virtist hafa tek-
izt vel. Við vorum sendir til að
sækja þá/sem kynnu að hafa
skaddast, en það' er máske eng-
• *)<<
mn . . .r
Dave hló.
„Nei, enginn nema þessi
þarna . ..“
Lögregluþjónninn gekk nær,
og þegar hann sá i andlit mann-
inum, saup hann hveljur.
„Svarti Slyter!“ sagði hann.
„Það var góð veiði! Eftirlýstur
ránmorðingi .. . og það er heit-
ið háum launum fyrir að ná í
hann. En þið viljið auðvitað
komast sem fyrst af stað. Eg get
tekið flugmanninn og Svarta
Slyter með. Jafnskjótt og við
komum til stöðvarinnar, skal ég
senda annan bíl eftir ykkur.
Þeir tosuðu afbrotamannin-
um, sem enn lá í roti, inn í bíl-
inn, þar sem lögregluþjónarnir
settu hann í járn. En svo kom
Dave auga á bílinn, sem stóð
milli trjánna. Hann benti lög-
regluþjónunum á hann.
„Ætli hann . . . ránmorðinginn,
hafi ekki komið í honum?“
sagði hann.
Lögregluþjónninn kinkaði
kolli.
„Mjö g sennilegt. Það var til-
kynnt, að honum hefði verið
stolið síðdegis í dag. Já, þá get-
um við' öll farið strax af stað“.
Hinn alvörugefni stjórnarer-
indreki fullvissaði Dave enu
einu sinni um, að honum skyldi
ekki verða gleymt. Lögreglan
fullyrti, að Dave bæru launin,
sem heitið hafði verið fyrir
handtöku morðingjans, og
Gloria brosti töfrandi og bað
Dave umfram allt að koma og
heimsækja sig. Waldorf þakk-
aði innilega og lagði eitthvað í
lófa Daves.
Dave stóð og starð'i á eftir
bílunum tveimur. Þá fyrst. kom
honum í hug, að hann hélt á
papþírsblaði í hendinni.
Hann leit á það . . . en trúði
vart sínum eigin augum. Það
var tíu þúsund dollara ávísun.
HEIMILISRITIÐ
17