Heimilisritið - 15.06.1949, Blaðsíða 36

á því, að við spyrðum þig“.
Hugmyndunum rigndi blátt
áfram niður í huga Vibeku með-
an hún talaði við' hann.
„Lára —?“
„Lára Thorsen“.
„Nú — jæja. Lára Thorsen“.
„Þú talar eins og það gæti
verið einhver önnur Lára. Það
er gott, að hún skuli ekki heyra
til þín. Því að hún er afar skot-
in í þér“.
„I mér? Lára Thorsen?“
„Já. Og þú veizt það ekki?
Það höfum við hin öll vitað
lengi“.
„Eg hef aldrei orðið þess var“.
„Nei, hún er ein þeirra, sem
ekki flíkar því. Hún krafðist
þess, að. þú kæmir með á morg-
un. En það máttu auðvitað ekki
segja henni“.
Þegar Vibeka lagði frá sér
símann, brosti hún íbyggin. A
morgun myndi Kjeld \erða á
þönum umhverfis Láru.
Og Vibeku skjátlaðist ekki.
Þau hittust öll, eins og um
var talað, og Kjeld leit á það
sem sjálfsagða skyldu sína frá
fyrstu stundu að vera auðmjúk-
ur þjónn Láru, og hún tók á
móti umhyggjusemi hans með
þeirri góðvild, sem var einkenn-
andi fyrir hana.
Vibeka tók aftur á móti Níels
að sér. Hún hafði kvnnt Bitten
Fraser og Lissu og Rigmor hern-
aðaráætlun sína, og þær keppt-
ust um að hæla Láru, þegar Ní-
els heyrði til, og rómuðu mjög
hversu prýðilega hún liti út og
fötin færu henni vel.
Vibeka sagði við Níels. „Ég
vildi, að ég hefði hár eins og
Lára — þessi litblær er hríf-
andi“.
Níels virtist fremur skilnings-
sljór. „Hárið á þér er alveg eins
faliegt“, sagði hann. „Mér ligg-
ur við að segja, fallegra“.
„Nei, það n'ær engri átt“,
mótmælti hún. „Og á ég að
segja þér, það er eitthvað við'
Láru, sem . . . ég veit ekki hvern-
ig ég á að segja það . . . en . . .“
Það var auðvelt, því að Lára
var, sannast að segja, frernur
látlaus. Vibeka bjargaði sér með
því að bæta við: „Og svo er hún
svo fádæma trygglynd“.
Þetta hlaut að hæfa markið.
Hún rannsakaði andlit Níelsar í
laumi, en í svip hans varð einskis
vart nema ofurlítillar forvitni.
Vibeku var Ijóst, að hann —
ekki síður en Lára — hlaut að
furða sig á, að hún og jafnaldr-
ar hennar slcyldu dragnast' með
öldunga eins og hana og Níels,
sem bæði voru um þrítugt, í
helgidagsferðalag.
Hún vissi líka, að Karl Kram-
er var undrandi og jafnframt
óánægður yfir þessu. Hann
hafði fullkomna ástæðu til að
34
HEIMILISRITIÐ