Heimilisritið - 15.06.1949, Blaðsíða 48

henni. Bix — Bix var einniitt
finnntán ára! En hún gat ekki
hafa verið svona barnaleg þeg-
ar Seott sá hana síðast — þá
hugsun var blátt áfram ekki
hægt að afbera. Það væri allt of
hræðilegt, ef Scott hefði séð
hana fyrir sér í þessi t\'ö ár, sem
liann hafði verið í flotanum, eins
barnalega í útliti og Bix var
núna.
Bix sagði ásakaiuli: „Ef þú
ætlar bara að sitja og hræra i
ábætinum, livers vegna gaztu þá
ekki eins látið vera að taka
hann? Þá hefði einhver annar
getað fengið hann“.
Júlía lét sem hún lieyrði það
ekki og stóð upp. „Ég borða ekki
meira, mannna. Er ekki sama þó
ég standi upp frá borðinu?“
sagði hún.
Móðir hennar hristi höfuðið,
og Júlía þaut út úr borðstofunni,
upp stigann og inn í herbergi
sitt. I því hún fór, heyrði hún
föður sinn segja: „Hvað gengur
eiginlega að henni?“ og móður
sína svara: „Hún er alveg utan
við sig af því að Seott Hadley
er kominn heim í orlof. Hún hef-
ur ekki séð hann ennþá, en hann
hringdi og bauð henni út nieð
sér í kvöld“.
Júlía lokaði hurðinni á eftir
sér. Það var kostur við að búa
í stóru fornfálegu húsi — það
var nóg pláss til þess að sér-
liver gæti verið út af fyrir sig.
Júlía var viss um, að hún myndi
blátt áfram hafa dáið', hefði hún
ekki haft sit't eigið herbergi til
að leita athvarfs í.
Ilún leit á litlu klukkuna á
koinmóðunni. Ekki enn orðin
sjö. Þá var hálfur annar tími
þangað til Scott kæmi. Það var
smámynd í leðurumgerð við
hliðina á klukkunni. Hún tók
hana, sparkaði af sér gömlum,
flatbotnaskónum og fleygði sér
á rúmið með myndina í hend-
inni.
Andlit Scotts Hadleys brosti
vinalega við henni. Hann var
ekki sérlega hár, en grannar
mjaðmir og breiðar herðar
\-eittu honum glæsimannlegt lit-
lit í einkennisbúningnum. I i*áun
og veru var nefið á honum í
álílca hæð og hvirfillinn á Júlíu
— hann stríddi henni með því,
að hann myndi brátt neyðast til
að svipast um eftir stúlku, sein
ekki kitlaði hann undir hökunni
með hárinu, þegar hann dans-
aði við hana. Scott liafði brún
augu, en hárið var ekki eins
dökkt og það leit út á myndinni.
Júlía tók allt í einu eftir því,
að farið var að skyggja. Drott-
inn minn dýri, klukkan var orð-
in hálf átta! Nú var aðeins
klukkutími þangað til hann
kæmi. Hún spratt á fætur, reif
sig úr peysunni, pilsinu og nær-
46
HEIMILISRITIÐ