Heimilisritið - 15.06.1949, Blaðsíða 49

fötunum, náði í hrein föt úr
kommóðuskúffu og gekk berfætt
inn í baðherbergið, sem var á
milli herbergis hennar og Lindu.
Volgt vatnið steyptist niður um
hana, svo skrúfaði hún snöggv-
ast frá kalda vatninu, saup
hveljur og skrúfað'i fyrir. 1
næsta herbergi heyrði hún syst-
ur sína raula fyrir munni sér.
Skyndilega datt henni nokkuð í
hug. Hún sveipáði um sig hand-
klæðinu eins og mittisskýlu og
opnaði dyrnar að herbergi
Lindu.
Linda sat við snyrtiborðið og
greiddi ljóst hárið upp í listræna
lokka. A rúminu lá hunangsgul-
ur kvöldkjóll með gullbelti í
stíl við hælaháa ilskóna.
Júlía starði á hann uppglennt-
um augum. „Hvað í ósköpunum
er um að vera?“
Linda brosti við speglinum
„Þú hefur verið svo utan við þig
vegna Seotts, að þú manst ekki
eftir dansleiknum, sem ég ætla
á í kvöld“.
„O, hann!“ sagði Júlía. „Svo
hann er í kvöld?“
„Jamm. Þess vegna verð ég
að vera eins fín og ég framast
get. Þannig vilja piltarnir hafa
það“.
„Hvernig veiztu það?“
„Þeir segja það, litla mín“,
sagði Linda lítillát. „Auk þess
hefur farið fram Gallupskoðana-
könnun og hún hefur sýnt, að
herrarnir vilja að' dömur þeirra
séu eins yndislegar og kvenleg-
ar og framast er unt, þar á með-
al, að þær noti angandi ilm-
vötn“.
„Hvað er þetta?" spurði Júlia
og þefaði.
„Það heitir „Deyjandi sak-
leysið“, sagði Linda. „Það fellir
þá blátt áfram eins og flugur“.
Hún leit rannsakandi á Júlíu.
„En hvers vegna hefur þú eigin-
lega svona mikinn áhuga á
þessu? Þú ætlar þó ekki á dans-
leikinn“.
„Ne-ei“.
Linda brosti. „0, nú skil ég!
Þú vildir gjarnan fræðast ofur-
Htið um, hvernig þú ættir að
töfra Scott Hadley“.
„Nei, alls ekki“, mótmælti
Júlía og roðnaði. „Eg er alveg
ákveðin í, hverju ég ætla að
klæðast“.
„Og hverju þá?“ spurði Linda.
„Bláu peysunni, eins litum
öklasokkum og brúna pilsinu“.
Linda andvarpaði. „Og skón-
um, sem þú varst í áðan líklega.
Þeim, sem einu sinni voru hvít-
írr
„Þannig er ég vön að klæða
mig“, sagði Júlía í varnarskyni.
„Það gera hinar allar líka“.
„Það getur verið ágætt fyrir
smákróana, sem þú ert vön að
umgangast“. Linda var nú orðin
HEIMILISRITIÐ
47