Heimilisritið - 15.06.1949, Blaðsíða 54

sem Fred Dunnan og Vibeka
sátu og töluðu saman, auðsjáan-
lega af miklum innileik.
Sér til undrunar hafði hún
tekið eftir því, að Vibeka hafði
trúlofunarhring, Tonni sagði, að
brúð'kaup henriar ætti að vera
eftir viku. Hún var í stuttri
heimsókn hjá bróður sínum,
meðan verið var að undirbúa
brúðkaupið heima hjá foreldr-
um hennar.
Barbara og Tonni höfðu setzt
á legubekk og nú fór Tonni að
segja henni frá tilvonandi eig-
inmanni Vibeku. Barböru skild-
ist, að hann hlvti að vera prýði-
legur náungi. Tonni fullyrti
einnig að Vibeka væri afar ást-
fangin af honum.
Aumingja góði, heiðarlegi og
einfaldi Tonni! AuðVitað var
hann öldungis blindur fvrir því,
sem fram fór.
Vibeka og Fred Dunnan liðu
af stað í nýjan dans. Tonni leit
á úrið og hrópaði til systur siriri-
ar: „Mundu, að lestin fer eftir
rúma klukkustund. — Vibeka
og ég förum nefnilega heim í
kvöld“, útskýrði hann.
Barbara brosti allt í einu.
Þetta var þá ekki nálægt því
eins alvarlegt og út leit í fyrstu.
Vibeka litla myndi verða kom-
in burt eftir stutta stund.
Að dansinum loknum kom
Vibeka og settist hjá þeirn.
52
„Dunnan segir, að samkvæm-
um Mabels ljúki ætíð í nætur-
klúbb, og að ég hafi af mér að-
alskemmtunina, ef ég fari núna
... en það ætla ég ekki að
gera . ..“
„Já, en góða mín“, sagði
Tonni undrandi, „nú erum við
búin að ráðgera að fara með
lestinni kl. 0,14. En auðvitað, ef
þú vilt endilega vera með til
enda, þá skulum við umfram
allt bíða til morguns ... ég
sendi símskeyti“.
Fred Duman háfði komið á
eftir Vibeku og stóð nú og
horfði á systkinin. Þegar liann sá
Barböru, varð' augnaráðið
kuldalegt.
T þessari andrá íhugaði Bar-
bara allt, sem hún vissi um Fred
Dunnan. Hún hugleiddi mislita
fortíð hans og' gleymdi ekki
kaldhæðni lians og tillitsleysi,
þann stutta tíma, sem þau
höfðu verið trúlofuð . . . og þrátt
fyrir það stóð hún nú upp og
brosti sínu fegursta brosi.
„Fred minn“, sagði hún, „ég
hef ekki talað við þig í einrúmi
í allt kvöld ... og þó erum við
á vissan hátt gamlir kunningj-
ar“.
Hún sneri sér snöggt að Vi-
beku, sem var orðin undrandi
og afbrýðisöm á svipinn.
„Ég hef allt í einu fengið svo
mikla löngun til að rifjá upp
HEIMILISRITIÐ