Heimilisritið - 01.09.1949, Blaðsíða 7

dagur skipta ekki máli fyrir
þann, sem telur sekúndurnar.
Og það, sem kvelur mest, er vit-
undin um vonleysi biðarinnar —
allsleysið' í lífi manns.
Það eru ekki liðin nema sjö
ár síðan þetta gerðist, því sem
ég var að segja yður frá, en lítið
þér á mig og sjáið, hvernig þessi
sjö ár hafa margfaldast í útliti
mínu. Grátt hár, fölt andlit,
kinnfiskasogið og hrukkótt,
lotnar herðar og deyfð í augun-
um. Haldið þér að' ég hafi litið
svona út fyrir sjö árum? — Nei,
auðvitað ekki! — Nú er ég fá-
tækur maður. Eg hef enga löng-
un til að afla mér fjár, — hef
glatað allri metnaðargirni. A
kvöldin sit ég einn heima og
móki hugsunarlaust og líð vítis-
kvalir. Svo kemur nóttin og ég
vaki hana hálfa vegna þess mér
er varnað svefns af allskyns
hugarórum, sem neita mér um
alla hvíld, órum, sem eru sífellt
á ferli og aldrei verða keyrðir
niður. — Hversvegna ég frem
ekki sjálfsmorð? Það er von þér
spyrjið'. En ég vil ekki deyja fyr
en hún deyr, það er hið einfalda
svar. Á meðan hún er hér ofan-
jarðar þá vil ég vera það líka, en
ekki lengur.
Það liðu fimm ár án þess ég
sæi þau. Ég frétti þau hefðu
eignast dóttur eftir tæplega
tveggja ára hjónaband.
En farið nú, í huganum, með
mér, þegar ég gekk niður göt-
una, þar sem þau búa, og sjáið
það sem ég sá og heyrði, sé og
heyri, og spyrjið' svo hver sé til-
gangur lífsins!
Það er sólbjartur sumardagur.
Ég geng hægt eftir götunni og
lít forvitnislega á gamalkunnug
húsin og fallega, vel hirta garð-
ana í kringum þau. Ung og
hraustleg börn leika sér á göt-
unni og í görðunum. Þau eru
falleg og saklaus, og ég skynja
í þeim fegurð og unaðssemdir
lífsins, þetta óslökkvandi sak-
leysi, sem býr með manninum á
meðan hann er barn. Þarna
leika blessuð börnin sér glöð og
ánægð einsog þau eru vön, og
ég verð gripinn ljúfum friði, sem
ég hef verið án í mörg ár. Loks
sé ég fram undan mér húsið,
sem bróðir minn og konan mín
fyrrverandi búa í ásamt dóttur
sinni. Það er sama húsið og ég
bjó í hjá foreldrum mínum, með
bróður mínum og svo með nú-
verandi konu bróður míns.
Þegar ég kem nær húsinu, sé
ég Loka leika við litla telpu í
garðinum fyrir framan húsið. Ég
veit með sjálfum mér, að þetta
er dóttir hans og Sigynar. Þau
eru í eltingarleik og hlaupa og
ærslast í garðinum. Loki er að
elta telpuna, og hún hleypur
hlæjandi á undan honum. Allt í
HEJMILISRITIÐ
5