Heimilisritið - 01.09.1949, Blaðsíða 15

strax, annars skal ég — skal
ég------
Hún virti liann fyrir sér og
þagnaði. Hann var raunar hár og
þrekinn, en eitthvað var vandr-
æðalegt við hann, þar sem hann
húkti þarna í upplitaðri regn-
kápu, augun voru þreytuleg og
munnsvipurinn dálítið bitur.
Þrítugur, kannske dálítið eldri.
„Þér eigið líklega slíkt lítil-
ræði“, sagði hún. „Ef þér eigið
það ekki, ættuð þér ekki að' vera
að flækjast um allar trissur og
brjóta auglýsingaspjöld fyrir
fólki“.
Alan krosslagði handleggina
dapur í bragði. En þegar reiði-
tár tóku að renna niður kinnar
stúlkunnar, ókyrrðist hann
nokkuð.
„Nei, heyrið þér mig nú“,
sagði hann, „stúlka, sem gætir
bæði bensíngeymis og gistihúss,
ætti ekki að láta bugast af
þessu“.
Bláu augun skutu gneistum.
„Eruð' þér að hæðast að mér —
þessi, þessi bílflækingur. Þér
haldið kannske að mér þyki
gaman að vera löðrandi af olíu
um hendurnar og ganga svona
klædd. Henry frænda versnar
alltaf gigtin á vorin, þegar rign-
ir, og því verð ég að gæta bens-
íngeymsins. Og Bett frænka
annast um ferðamennina. En
það þarf svo sem ekki að gera
því skóna, úr því spjaldið er
brotið, og------“.
Nú beygði hún af.
„Það er sjálfsagt að ég geri
við' það“, sagði Alan.
Hún hugsaði stundarkorn um
þessa uppástungu hans.
„Það er nú það minnsta, sem
þér getið gert“, sagði hún því-
næst. „Við eigum nægar spýtur
í það. Haldið þér, að þér getið
gert við það?“
„Það gerir ekkert til þótt ég
reyni það“.
„Hvað heitið þér?“ spurði
hún og horfði í augun á honum.
I þessum svifum ók stór vöru-
bíll upp að húsinu, það hvein í
hemlunum og bílstjórinn þeytti
flautuna. Bíllinn var eldrauður,
og á hliðum hans stóð með gul-
um stöfum: „Flutningafélag
Miles“, Chicago.
„Miles. Alan Miles“.
Það var fyrirlitningarglampi í
augunum á stúlkunni, þegar hún
skundaði yfir að öskrandi vöru-
bílnum.
„Jæja, Miles“, sagði hún, ,,það
er bezt, að þér reynið að' ná bíln-
um yðar ofan af veginum. Þegar
ég má vera að, skal ég sýna yð-
ur efnið í spjaldið“ .
Timbrið var í gamalli hlöðu á
bak við húsið. Stúlkan kom með
verkfæri, nagla og málningu.
Þegar hún var farin, tók Alan til
við verkið, en fórst það' heldur
ÍÍEIMILISRITIÐ
13