Heimilisritið - 01.09.1949, Blaðsíða 23

mig til Lebanon, en þar höfðuð'
þér selt ávísun. Hann mun
halda, að ég sé orðinn vitlaus,
þegar ég segi honum að þér
vinnið hérna. Það er bezt, að þér
sendið honum sjálfur símskeyti,
iMiles. Hann er ekki mönnum
sinnandi“.
Leynilögreglumaðurinn hafði
naumast snúið við þeim bak-
inu, er Alan tók Virginiu aftur í
arma sína. Hún reyndi að slíta
sig af honum.
„Hví fórstu ekki til Florida,
eins og fyrir þig var lagt?“
spurði hún skjálfrödduð, „í stað
þess að' flækjast hingað og lát-
ast vera atvinnulaus og gabba
mig — gabba okkur öll .. .“
„Eg gabbaði ykkur ekki sér-
lega mikið, ástin mín“, sagði Al-
an. „Bara viðvíkjandi bílsöl-
unni. Og það var bezta ráðið til
að fá að vera hér. Og ég varð
að fá að vera hér. Og hvað Flor-
ida snertir — þá vissi ég betur
en læknirinn, hvers ég þarfnað-
ist. Mér leiddist lífið' — það var
það, sem að mér gekk. En í þá
daga, er ég átti ekki annað en
gamlan bíl og fataleppana, sem
ég gekk í, þá var alltaf eitthvað
að ske. Eg velti því oft fyrir
mér, hvort það myndi endurtaka
sig við réttar aðstæður------og
nú veit ég það“.
Alan laut yfir Virginíu, og hún
reyndi nú ekki að slíta sig af
honum. Hana langaði sem sé til
að vita, hvort hann var tilviljun,
sá unaðslegi hrollur, sem hafði
gagntekið hana við' fyrsta — og
eina — kossinn er Alan hafði
kysst hana, hvort hann var til-
viljun ein, eða hvort hún myndi
verða gagntekin samskonar til-
finningu í hvert sinn, sem hann
kyssti hana?
Vongóð bauð hún honum var-
ir sínar, til að ganga úr skugga
um það-----------
ENDIR

Seint um kvöld á Hótel Borg.
— A ég að fá mér einn snnfs til? Maginn segir já. Hiifuðið segir
nei. — Höfuðið er vitbornara en maginn, og sá á að vægja, sem
vitið iiefur meira. Þar af leiðandi fæ ég mér einn snafs i viðbót!
Undarleg niðurstaða.
Hik — hvar er það nú aftur — hik — sem þú átt heima — Magnús?
— A — hik — þriðjudag, Þórður.
— Hvað segirðu? Hik — þá erum við mágar!
HEIMILISRITIÐ
21