Heimilisritið - 01.09.1949, Blaðsíða 40

sinar, ehda þótt þær væru ekki
blóðugar, svo að talizt gæti. Ut-
vortis-blæðing frá sári eftir hár-
beittan, blaðmjóan hníf er ekki
veruleg, blæðingin er öll inn-
vortis. Þessu næst hellti hann
ögn af öli í glasið aftur og setti
það á skrifborð Watkins. Síðan
gekk hann gegnum að'alskrif-
stofuna fram í lestrarherbergið
og kallaði, um leið og hann lok-
aði skrifstofuhurðinni að baki
sér: „Þakka þér fyrir, gamli vin-
ur. Góða nótt!“
Síðan sagði hann við kunn-
ingja sína, sem biðu hans: ,;Ef
allir skrifstofustjórar væru nú
eins almennilegir og þessi. í
rauninni var talsvert að gera í
skrifstofunni, en strax og hann
heyrði, að kunningjar mínir bið'u
eftir mér, sagði hann: „Farðu
bara vinur, ég skal taka þetta
að mér. Góða skemmtun!““
Okunni maðurinn þagnaði og'
saup á viskíglasinu. Allir hinir
horfðu á hann, fullir eftirvænt-
ingar. Hann hélt áfram: „Hvað
framhaldið snerti, ja, þá gekk
eiginlega allt af sjálfu sér. Eins
og þér vitið, herra Dubois, líða
sunnudagar í París án þess að
yfirleitt sé nokkuð' gengið um
skrifstofur, líkið fundu menn
ekki fyrr en daginn eftir.
Það varð mikið uppnám. Ein
vélritunarstúlkan hné niður
meðvitundarlaus. Þegar lögreg'l-
an kom á vettvang, var óðara
hringt til Andersons og honum
sögð tíðindin. Auðvitað lét
hann sem þetta ylli honum
mestu hryggðar. „Það getur ekki
verið“, sagði hann. „Þegar ég
skildi við hann í gærkvöldi, var
alls ekki neitt óvenjulegt að sjá
á honum. Hann virtist vera í
bezta. skapi. Eg gat þess einmitt
við kunningja mína, hve vel
hann gerði, er hann bauðst til
að taka að sér verk mitt í skrif-
stofunni".
Svo er sögunni í raun og veru
lokið. Málið kom fyrir réttinn,
og úrskurður dómaranna hljóð-
aði á þá leið, að' hér hefði verið
um sjálfsmorð að ræða. Já, herr-
ar mínir, þetta var sem sé dæmi
til sönnunar því, er ég hélt fram
áðan, að yður skjátlast, er þér
einblínið á hundraðshluta
glæpa, sem upp verður ljóstað
í Evrópu eða Ameríku. Hér var
um morð að' ræða, en engum
manni kom til hugar, að þarna
hefði verið framinn glæpur —
nema því aðeins, að menn vilji
telja sjálfsmorð til glæpa.
En nú er víst senn kominn
matartími, þið eruð áreiðanlega
svangir. Eg er ekki svangur. Eg
er að hugsa um að ganga ofur-
lítinn spöl á þiljum. Kannske
hittumst við aftur við spilaborð-
ið í kvöld?“
Hann greiddi þjóninum fá-
38
HEIMILISRITIÐ