Heimilisritið - 01.09.1949, Blaðsíða 43

1 myrkri
Smásaga
eftir Stefán frá Skörðum
ÉG HEF VERIÐ myrkfælinn
frá því ég fór fyrst að skynja
myrkrið og hinn djöfullega seið
þess.
Bjössi bróðir minn óttaðist
ekki myrkrið; hann hló framan
í það og lifðí Björtu lífi í sátt
við dag og nótt. Við vorum tví-
burar, og hann, pattinn sá arna,
hló að myrkfælni minni, hló að
ótta mínum, og þó var ég nærri
þúmlungi hærri en hann.
Mér voru sagðar sögur um
hinn válega mátt myrkursins,
sögur, sem mögnuðu hræðslu
mína við nóttina. Ég trúði þeim,
og enn trúi ég þeim, því að nú
veit ég sannleik þeirra. Myrkrið
lýgur aldrei.
í EINSTIGNU niður í
hvammana vakir draugur um
myrkar nætur og bíður, bíður
eftir því að færa einhvern til
heljar, tortíma honum. Björgin
gapa í svartri ógn, tilbúin að
gleypa allt og alla, og á dimm-
um nóttum má heyra hásan
hlátur draugsins, þegar hann sel-
ur bein mannanna, sem hafa
orðið fórnarlömb hinna rnyrku
afla . .. En þrátt fyrir allt þetta
var ég á leið til þessa hræðilega
staðar, aleinn um dimma haust-
nótt, þegar þytur grassins boð-
ar ógn og skelfingu, ský hins
myrka liimins virðast albúin að
hremma hverja lifandi veru, og
þungt, voðfellt myrkrið lykur
þétt um hvaðeina eins og gröf.
Ég átti að' leita fjár niðri í
hvömmunum, en til þess að kom-
ast nlður í þá varð ég að fara
um einstigið. Bjössi bróðir minn
ætlaði að ganga fram með kvísl-
inni suður af hvömmunum og
bíða mín í mónum ofan við ein-
stigið ...
Ég færðist undan því að' fara
niður í hvammana og benti hon-
um á, að okkur væri óhætt að
sleppa því alveg að leita þar.
Hann brosti tvíræðu brosi að
þessari tillögu minni, og mér
REIMILISRITIÐ
41