Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 6
ingju lífsins, og þannig — aðeins
þannig, vill hann minnast henn-
ar, ástmeyjarinnar frá æsku.
Nafn hennar skiptir í rauninni
engu máli, — og kannske er
hann búinn að gleyma því, en
samt sem áður er mynd hennar
ófölnuð.
Þá er gamli maðurinn hefur
setið þarna um liríð og gefið sig
á vald draumum sínum, er sem
veröldin í dag sé liorfin honum.
Meira að segja umferðargnýr-
inn nær ekki eyrum hans, því að
hann er staddur langt aftur í
tímanum — á þeirn dögum, þeg-
ar enginn bifreið eða vélknúin
farartæki óku um veginn nrilli
borgarinnar og akranna.
OG INNAN stundar hefur
gamli maðurinn þokað burtu af
bekknum, fyrir ungum, gjörfu-
legum og fríðum manni.
Þarna situr ungi maðurinn
með sólbrúnt andlit og hraust-
legt yfirbragð. Það er eins og
ofurlítill óróleiki og eftirvænt-
ing í svip hans, og við og við
verð'ur honum litið niður á veg-
inn í áttina til borgarinnar.
En hann þarf ekki lengi að
bíða þess er hann skyggnist eft-
ir. Brátt kemur hann auga á
Ijósklædda, dökkhærða stúlku,
sem kemur neðan veginn og
stefnir upp að beklcnum til
hans. Hreyfingar hennar eru
mjúklegar og göngulagið létt og
frjálsmannlegt. Augun bláu
tindra af æskufjöri og glettni, en
alvöruþrungi og festa býr í bliki
þeirra. Honum þykir sem þessi
augu spegli alla fegurð og ger-
vallan unað veraldar.
Um leið og stúlkan sezt á
bekkinn hjá honum, þrýstir
hann hvíta og granna hönd
hennar innilega. Svo kyssir hann
létt á vanga hennar, og hún hall-
ar sér að öxl hans.
Langa stund sitja þau hljóð og
horíast í augu, en augnaráðið
segir meira en mörg orð. Þó hef-
ur hann unun af að hlýða á
mildu og hljómfögru röddina
hennar, og umræðuefnin eru
óþrjótandi.
Og tíminn líður fyrr en varir.
Þau veita því naumast eftirtekt
að kvölda tekur og það kólnar
í veðri. Það er komið undir sól-
arlag, og skugga ber á bekkinn
af sýrenutrénu, og enn sitja þau
þar lengi í forsælunni.
Loks standa þau svo upp, og
ganga áleiðis inn í borgina.
En nú er kvöldinu eytt í fögn-
uði í fögrum skeinmtisölum.
Þau hrífast af hljómlist og dansi;
eru sæl og hamingjusöm, og á-
hyggjulausari en fuglar himins-
ins.
NÓTTIN líður af — og aftur
kemur morgun.
4
HEIMILISRITJÐ