Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 10

jók kyn sitt, margfaldaðist og
uppfyllti þorpið.
Forstjóri dýragarðsins hafði
rétt fyrir sér: apaþorpið varð
óhemju vinsælt. Fólk kastaði
hnetum, brauði og kartöflum til
apanna; það skemmti sér við
bægslagang þeirra og fylgdist af
áhuga með ástarsælu þeirra og
fjölskylduerjum.
Forstjórinn ákvað að flytja
einnig rauðan apakynstofn í
apaþorpið. Það' var byggt eitt
hús til viðbótar. Þakið var haft
ramgerðara. Nýju þorpsbúarnir
voru dálítið stærri, höfðu sterk-
legri vöðva, voru herskárri að
eðlisfari.
Fyst í stað gekk allt eins og í
sögu. Auðvitað sló í brýnu öðru
hverju; en án slagsmála verður
víst naumast lifað' til lengdar í
samfélagi. Þannig kom brátt á
daginn hvor ættkvíslin miatti
sín meira, og kvnþáttakúgunin
hófst.
Meðal rauðu apanna var einn
fremstur í flokki — sannkallað'-
ur kvalari þeirra gráu. Hann
greip hvert tækifæri sem gafst
til að erta þá, bíta í hnakka-
drembið á þeim eða hækilinn.
1 fyrstu gætti hann þó vel-
sæmis í umgengni við apamóð-
urina og litla, nakta, fjöruga
apakrílið, sem hoppaði við hlið
hennar. En loks gat hann ekki
setið á strák sínum lengur. Hann
laumaðist fimlega að baki henn-
ar, greip litla, veikbyggða apa-
barnið milli hvítra vígtannanna
og sveiflaði sér með eldingar-
hraða upp í tréð í sama vet-
fangi og móðirin snerist gegn
honum, hamstola af bræði.
Þetta prakkarastrik kunnu
rauðu aparnir vel að meta. Þeir
fundu, að þeir höfðu yfirhönd-
ina. En jafnframt varð' gráu öp-
unum ljóst, að örlög þeirra voru
ráðin, og að óumflýjanleg tor-
tíming beið hins aldna kynstofns
þeirra.
Grá skelfing breiddist um
apaþorpið. Og brátt fengu verstu
grunsemdir þeirra staðfestingu.
Rauða harðstjóranum leidd-
ist. Hver dagurinn var öðrum
lílcur. Hann mætti orðið hvergi
teljandi mótspyrnu. Eftir að
hann hafði einhverju sinni rekið
hrætt fórnardýr út á bláendann
á einni trjágreininni og knúð það
til að hoppa niður, með þeim af-
leiðingum að það fótbrotnaði,
hafði enginn gráliðanna árætt
upp í tréð. Það var lítil ánægja
að því að ræna þá fæðunni —
bæði var það of auðvelt, og eins
hitt, að hann hafði sjálfur nóg
fyrir sig að leggja. Nei, hann
varð að finna upp á einhverju
nýjú.
I leiðindum sínum fór rauði
apinn að gera hernaðarlegar at-
huganir, valdi sér flokk af skjálf-
8
HEIMILISRITIÐ