Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 11

andi öpum, fleygði sér af hús-
þakinu í miðja þvöguna og glefs-
aði í hnakkann á þeim, sem hann
náði fyrst til; vék síðan spölkorn
í burtu, klóraði sér á huppnum
og erti og spottaði vesalingana
með því að fitja upp á trýnið í
átt til þeirra. Gráliðarnir þyrpt-
ust aftur saman í hæfilegri fjar-
lægð og beindu smáum, samlæg-
um augunum að ofsóknara sín-
um. Hvert, sem hann vék sér,
snerust þeir jafnskjótt í varð-
stöðu gagnvart honum, vöktu
yfir sérhverri hreyfingu hans og
voru reiðubúnir að flýja ef þörf
krefði. Ef hann sneri við þeim
bakinu eða lagðist til svefns í
húsi sínu, áræddu þeir loks að
sleikja sár sín, rífa í sig matar-
bita, tína lýsnar hver af öðrum
og para sig, flóttalega og með
skyndingi. Jafnvel þótt lífið
væri orðið þeim óbærilegt varð
þó að viðhalda því. En þetta
var dauðadæmd ættkvísl.
Eitt sinn, er rauða apanum
leiddist iðjuleysið venju fremur,
áræddi einn grálið’anna að gera
sér dagamun: hann sveiflaði sér
fimlega upp í hringinn yfir
vatnsþrónni og tók að róla sér.
Þetta sá rauði apinn; hann lét
sig falla léttilega niður í skurð-
inn, gekk umhverfis apaþoipið,
setti á sig staðinn og skaut ó-
vænt upp kollinum við vatns-
þróna; hann þreif í rófuna á grá-
liðanum og svipti honum leiftur-
snöggt niður í vatnið. Grái ap-
inn synti að þróarbarminum, én
þar slapp hann ekki upp að
heldur. Hann hafði ekki fyrr
fengið handfestu á barminum
en sterkur hnefi rauða skelmis-
ins dundi á hvirfli hans og þrýsti
honum undir vatnsborðið.
L'oks hafði rauði apinn upii-
götvað skemmtilegan leik.
Kraftar gráliðans fjöruðu út.
Hann sökk aftur undir yfirborð-
ið, og nokkrar loftbólur stigu
upp. Þegar apahöfðinu skaut
upp í þriðja og síðasta sinn við
þróarkamrinn, var það’ létt verk
fyrir rauðliðann að ýta því nið-
ur aftur og halda því rétt undir
vatnsskorpunni. Nú steig ekkert
upp framar nema loftbólur.
Gráliðarnir sátu álengdar, með
glamrandi tönnum og rófuna
milli fótanna, og fylgdust með
hinu gráa gamni rauðliðans.
Rauði apinn hinkraði ögn við
þróna, gekk síðan umhverfis
hána, álútur og storkandi, sneri
loks frá henni og settist, fitjaði
upp á trýnið, hristi vota lopp-
una, fann baunagras og tók að
hreinsa það. Gamanið var búið;
enn á ný var lífið tómlegt. En
tilraunin hafði gefist vel, og
vatnsþróin dró æ meir að sér at-
hygli hans. Nú tók hann sjálfur
að hrekja í hana ný og ný fórn-
ardýr.
HEIMILISRITIÐ
9