Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 12

Þegar honum lánaðist að
höggva sterklegum tönnunum í
einhvern gráliðann, sem sat og
góndi upp í loftið, dró hann hann
á eftir sér að vatnsþrónni, losaði
sig úr ofboðslegum faðmlögum
hans með því að neyta tann-
anna, og hratt honum síðan í
vatnið. Hann ýtti höfði fórnar-
dýrsins undir vatnsborðið, leyfði
því síðan að' gleypa dálítið af
lofti, sneri við því bakinu og
rölti spölkorn frá þrónni, en kom
svo aftur mátulega snemma til
að kaffæra vesalinginn á nýjan
leik. Rauðliðinn fór nú að sýna
ýmis loddarabrögð, snarsnerist
um sjálfan sig, rólaði sér í
hringnum, og renndi sér niður
að þrónni á síðustu stundu. Þeg-
ar grái apinn var loks drukkn-
aður, lagðist rauðliðinn endi-
fangur á þakmæninn í leiðindum
sínum, eða hann kleif upp í tréð
og hristi nakið lim þess með
sterklegum örmunum.
Gráöpunum fækkaði óðum.
Skelfing þeirra breyttist í ör-
vilnun. Hinir rauðliðarnir fóru
að dæmi foringja síns. Þeir gerðu
leifurárásir á þessa skinhoruðú,
örvæntingarfullu vesalinga,
brutust inn í hús þeirra, rændu
þá matnum, skaðbitu hendur
þeirra og rifu af þeim hárið í
stórum flykksum, svo þeir urðu
brátt sköllóttir. Gráliðunum
fækkaði, en rauða ættkvíslin
jók kyn sitt og bjó við alls-
nægtir.
Forstjóri dýragarðsins upp-
götvaði um seinan, að gráaparn-
ir voru að deyja út. Hann komst
ekki að því fyrr en vatnþróin
var hreinsuð og vatninu hleypt
úr henni. Eftirlitsmennirnir
fengu harðar ákúrur, og þeir,
sem eftir lifðu af gráöpunum,
voru íluttir úr apaþorpinu í sér-
stakt búr. Hér fengu þeir rífleg-
an mat, og á búrið var fest
spjald, sem hið latneska heiti
þeirra var letrað á. Ivona eins
eftirlitsmannsins fékk leyfi til
að selja baunir og hnetur við
hliðina á búrinu. Konan hafði
af þessu dálitlar tekjur, einkum
um helgar, og dýragarðurinn
naut góðs af þeim sparnaði, sem
af þessu leiddi hvað fóðrun ap-
anna áhrærði.
Þegar tímar liðu fram og ap-
arnir voru aftur orðnir feitir og
pattaralegir, voru menn ekki á
eitt sáttir, hvort gráliðarnir
myndu enn eftir apaþorpinu,
sinni glötuðu ættjörð. Þeir virtu
sem áður aðkomufólkið fyrir sér
sínum samlægu augum, þáðu
öhnusur og fitjuðu upp á trýnið.
Og án þess að blygðast sín gerðu
þeir fyrir allra augum það, sem
hinni lifandi eftirmynd manns-
ins er áskapað að gera.
ENDIÍÍ
10
HEIMILISRITIÐ