Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 19

til Parísar næsta sumar. Hún
samdi áætlun um ferðina, keypti
nýja kjóla handa Lillu og pant-
aði farseðla handa þeim öllum
þremur. Og hún ætlaði sér að
koma Páli og Lillu á óvart með'
þessu.
Þegar hún kom heim, gekk
hún rakleiðis inn í vinnuherbergi
Páls og fann þau þar bæði. „Ég
hef skemmtilegar fréttir að
færa“, sagði hún. „Við förum til
Parísar undir eins og Lilla fær
fríið, og svo leigjum við okkur
hús á Bretagne yfir sumarið. Er
þetta ekki góð hugmynd?“
Lilla flutti stól sinn nær Páli
og þagði. Hún virtist vera felmtr-
uð.
„Við Lilla höfum ákveðið að'
fara út á baðströndina í sumar“,
sagði Páll stillilega. „*\hð erum
vön að fara þangað á hverju
sumri. Okkur kom ekki til hug-
ar að þú gætir tekið þér frí á ár“
„Ég vil helzt fara með pabba“,
sagði Lilla.
Þetta voru Önnu svo mikil
vonbrigði, að hún kom varla upp
orð'i.
„Þér er sjálfsagt alveg sama,
þó ég hafi stritað' í mörg ár til að
geta veitt okkur þennan mun-
að?“ sagði hún beisklega. Henni
vöknaði um augu af gremju.
„Mér þykir það leiðinlegt,
mamma“, sagði Lilla og stóð
upp. Hún var þóttaleg og kurt-
eis, og annað ekki. „Það er sjálf-
sagt indælt á Bretagne. Við
pabbi getum kannske farið
þangað næsta sumar“. Svo
brosti hún kuldalega og gekk út
úr herberginu.
Páll stakk bókinni, sem hann
hafði verið að lesa í, á sinn stað
í bókahillunni. „Okkur þykir
það ákaflega leiðinlegt, Anna, en
hvernig átti okkur að detta í
hug að þú fengir tima til að
sinna okkur? Þú hefur verið svo
upptekin af öðru — öll þessi ár!“
„Mig hefur alltaf dreymt um
þessa ferð síðan ég opnaði verzl-
unina“.
„En allan þann tíma höfum
við Lilla orðið að una félagsskap
hvors annars. Við höfum ekki
átt neina verzlun, og þess vegna
höfum við lært að gleðjast af því
litla, sem barst okkur í hendur“.
Hann horfði í augi henni. „Ann-
ars finnst mér að þú ættir ekki
að tala i þessum tóni við' Lillu.
Það var næstum eins og þú vær-
ir að typta hana. .. .“
Anna stóð hreyfingarlaus og
studdist við bókahilluna. Allt í
einu sá hún fyrir sér aðra mynd
— hún sá Lillu, sem fjögurra ára
telpu, morguninn sem hún barði
hana vegna þess að hún sjálf var
þreytt og taugaæst og fátæk.
Það var eins og það hefði gerzt
í gær.
Nei, nei! hrópaði hjarta henn-
HEIMILISRITIÐ
17