Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 29

og mamma kennir við hús-
mæðraskólann“.
„Fyrir sex árum — þá var ég
nýbyrjaður á lögfræðinni. En
við' skulum flýta okkur aftur að
glösunum okkar, þá verður þetta
allt sennilegra“.
„Og við áttum kött, sem hét
Obadías“, hvíslaði Jánda.
V'iktor Berner var búinn úr
glasinu sínu, þegar þau komu,
og hann sagði hálfönugur: „Ég
vona, að þið hafið haft gaman
að dansinum“.
„Já, þú getur verið viss um
það“, sagði Georg. „Það er gam-
an að hittast aftur. Hún var
raunar bara rengluleg skóla-
stelpa, þegar ég sá hana síðast,
svo að' það var engin furða, þótt
ég þekkti hana ekki strax“.
„O, þú varst nú ekki sérlega
mikill fyrir mann að sjá, með
stúdentshúfuna aftur á hnakka“,
sagði Linda móðguð.
„Já, stúdentshúfan, hvernig
líður annars Níelsi, þeim sí-
dundandi vélasnillingi?"
„Sídundandi!“ sagði Linda æf.
„Bróðir minn er enginn dundari.
Hann er nú orðinn duglegur
verkfræðingur“.
Viktor leit á þau til skiptis.
„Eigið þér bróður, sem heitir
Níels?“ spurði hann.
„Já, það er alveg satt“. Það'
var gaman að sjá vandræðasvip-
inn á Viktori.
„Ég þori að veðja, að hún
mamma þín er enn með mat-
reiðslubókina í annarri hendinni
og grautarsleif í hinni“, sagði
Georg brosandi.
„Já, hlæðu bara, en þér
þótti nú jarðarberjamaukið,
hennar gott“, sagði Linda.
„Allir í Víborg dáðust að'
jarðarberjamaukinu hennar“,
sagði Georg.
„Mannstu þegar kötturinn
velti krukkunni ofan á gólf?“
„Já, hann Obadías!“ bætti
Georg við. „En það var nú ó-
venju framtakssamur köttur“.
Viktor beit á jaxlinrt og bað
um dans. „Þarna hittist sannar-
lega einkennilega á“, sagði
hann, þegar þau voru komin út á
gólf'ið.
„Nú?“
„Að þér skylduð í rauninni
þekkja Georg Martin“.
„Já, en það var þess vegna,
að þér hringduð til mín, var
það ekki?“ sagði Linda sakleys-
islega.
Þegar þau voru komin heilan
hring, tautaði Viktor: „Þér vit-
ið vel, að svo var ekki. Enginn,
ekki einu sinni Georg Martin,
myndi hætta á að lána aðra eins
stúlku og yður“.
„Þér verðið kannske heppn-
ari í næsta skipti, sem þér renn-
ið, svona blint í sjóinn, ha?“
Þegar þau höfðu lokið kaffinu
HEIMILISRITIÐ
27