Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 57
J'tt
a .
„Hvað verður þá? Hálsbrýtur þá
ckki einhver ungi riddarinn mig?“
Dick var farinn. Það var hvorki hægt
að gleðja hann hér eða pína. Og hún
sagði, ofurlítið þreytuleg:
„Það er um engan sérstakan riddara
að ræða, sem mun sakna mín“.
Fergus hafði ef til vill gengið fram-
hjá Dick fyrir stuttri stundu, þeir höfðu
cf til vill horft hvor á annan, virt hvorn
annan fyrir sér. En Fergus hafði aldrei
heyrt Dick nefndan á nafn, hafði ekki
líugmynd um, að hann væri til.
Þau dönsuðu hægt út eftir gólfinu
og gengu svo saman að fatageymsl-
unni.
BRITTON LÆKNIR hafði aldrei
haft jafn marga fæðingarsjúklinga og
þetta vor, og ef hann hefði ekki notið
hjálpar Fergusar Wyatt, hefði hann
ekki getað annað þeim öllum. Allison
sá hann við og við, þegar hann kom
í spítalann — það var gamall maður,
hár vexti, vciklulegur f útliti. Hún vissi,
að hann var ekki heilbrigður, og störf
Fergusar í þjónustu hans jukust stöð-
ugt.
Allison óskaði nú einskis frekar en
hætta að vinna í spítalanum, en auðvit-
að gat hún ekki sagt upp þessari vinnu,
nema fá aðra í staðinn. Nám hennar
hafði kostað mikið og hana langaði
ekki til að sjá áhyggjusvipinn á and-
liti föður síns — sem hún sá oft, áð-
ur en hún fór að vinna. Hún hugsaði
um það, hve ánægður hann væri allt-
af núna. í mörg ár hafði hann sífellt
haft áhyggjur út af því, hvemig hann
ættj að afla peninga til náms hennar.
„Nú er ég búin“, hafði hún sagt
blíðlega við hann, „fullnuma. Nú ertu
frjáls maður, elsku pabbi“. Hún átti
við það, að hann væri frjáls til að skrifa.
I mörg ár hafði hann skrifað bók-
menntagreinar og gagnrýni og nú ætl-
aði hann að safna þessu saman í bók,
sem síðan yrði gefin út, með ákaflega
löngum og mjög leiðinlegum formála,
hugsaði Allison. En það var ekki henn-
ar hlutverk að finna að föður sínum.
Hann var ekki fæddur vcrzlunarmaður,
það hafði þegar komið í ljós, er hún var
lítil telpa. Og þess vegna liafði hann
sætt sig við að lifa á litlu og fást við
það, sem hugur hans hneigðist helzt
að.
Og henni fannst þetta vera rétt af
honum, þótt hún vissi, að Fcrgus myndi
orða það þannig, að ,,líf hans væri mis-
heppnað .. .“
Allan marz og apríl reyndi hún að
sannfæra sjálfa sig um þá staðreynd,
að ekki kæmj til mála að hún fengi
manninn, sem hún clskaði.
Unga stúlkan, sem Allison hafði ó-
ljóst gert sér í hugarlund, að verða
myndi verða förunautur Fergusar f
framtíðinni, var orðin henni sýnileg
manneskja með holdi og blóði. Allison
vissi líka, hvað hún hét.
„Eg get ekki verið hér lengur!“ hugs-
aði Allison. „Ég gct ekki verið hér og
horft á hann koma og fara á hvcrjum
degi“. Hún var eins og dýr, sem veitt
hefur verið í gildru. Það var eins og
hún gæti ekki hreyft sig úr stað án
þess að sjá bíl Marciu fyrir framan
spítalann. Dag nokkurn hafði hún í
matmálstímanum gengið niður í litla
garðinn við ána og fundið þar friðland
HEIMILISRITIÐ
55