Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 58

í hlýrri aprílsólinni. Trén voru nýlaufg-
uð og börnin léku sér snöggklædd. Hún
kom að bekk og settist á hann og naut
þess að vera ein. Að baki hennar var
hin mikla spítalabygging, þar sem lífið
gekk sinn vanagang. Sennilega var
Fergus á ferðinni um stofurnar, og ef
til vill var bíll stúlkunnar fyrir utan
og beið eftir honum. En þessa stuttu
stund var Allison laus við þetta allt .. .
Og þá heyrði hún allt í einu rödd
hans.
„Er vorið nú líka búið að ná tökum
á þér, Allison? Það er ekki þér líkt! “
sagði hann.
„Má ég kynna ykkur, Marcia Lord
— og Marcia, þetta er Allison Reed“,
sagði Fergus óþvingað. „Við vitum eig-
inlega næstum of mikið hvort um ann-
að, er það ekki satt, Allison?“
„Við höfum hitzt áður", sagði Mar-
cia og kinkaði koili, „en ég hafði ekki
hugmynd um, að ungfrú Reed væri
pcrsónulegur vinur þinn“.
„Þér gætuð alveg eins sagt, að ég
sé persónulegur óvinur hans“, sagði Alli-
son og ætlaði með því að rcyna að taka
upp létt hjal eins og hin. „Við Fergus
höfum alltaf rifizt“.
„En alltaf í góðu“, sagði hann.
„Það er alveg satt“, sagði hún.
Marcia var klædd frakka, er var al-
veg í stíl við kjólinn, sem hún var í.
Allison fylltist skyndilega biturleik við
hugsunin um það, að auðvitað ætti
Marcia kápur, sem ættu við alla henn-
ar kjóla — að hún hefði ekki hugmynd
um erfiðleikana við að velja kjóla alltaf
við sömu kápuna, og fá eins gott út
úr öllu saman og mögulegt var. I vor —
eins og á síðastliðnu vori — hafði Alli-
son valið sína í venjulegum, dökkblá-
um lit.
„Mig langar alltaf út í náttúruna á
þessum tíma árs“, sagði Marcia, „og
þess vcgna teymdi ég Fergus hingað á
eyrunum, bókstaflega talað! Hann hef-
ur falleg cyru, finnst yður það ekki
líka?“
„Dásamleg!“
„Ég er viss um, Marcia, að þú segir
þetta við alla karlmenn, sem þú ert
með“.
Allison hafði ekki séð Fergus þann-
ig í mörg ár. Hann var í góðu skapi,
stríðinn og gamansamur — eins og ung-
ur læknanemi. Og þetta hafði mikil á-
hrif á hana, því að hún mundi vel eft-
ir, hvemig hann var á stúdentsárunum.
„Jæja, ég verð að fara“, flýtti hún
sér að segja. „Matmálstími minn er ná-
kvæmlega klukkutími og ég er ekki
farin að borða".
„Borðaðu með okkur“, sagði Fergus.
,,Við erum á lcið í veitingastofu spítal-
ans“.
„Þakka þér fyrir, en . .
„Ekkert ,en‘ — þú kemur!“
Og gegn vilja sínum fylgdist hún
með þeim.
ALLISON HAFÐI aðeins einu sinni
áður borðað í veitingastofu spítalans,
en hún var fræg fyrir góðan mat. En
það var alltof dýr rnatur fyrir Ailison.
Hún varð að borða ódýran mat, annars
hafði hún ekki efnj á að fara eins oft í
hárgreiðslustofuna og henni fannst hún
þurfa.
Allison og Fergus völdu dagverðinn,
en Marcia pantaði eftir matseðlinum.
„Guði sé lof, að ég er ekki feit, því
56
HEIMILISRITIÐ