Heimilisritið - 01.10.1949, Blaðsíða 60

tíu ár eða frá því ég var barn. Auðvit-
að getur tólf ára gömul telpa verið ást-
fangin nú á tímum, en ég var ekki
sérlega bráðþroska barn“.
„Og Fergus", hélt Marcia miskunn-
arlaust áfram, ég skil ekki, að nokk-
nr stúlka hafi getað verið nábúi Ferg-
usar án þess að . . .“
„An þ ess að verða ástfangin af hon-
um?“ sagði Allison.
Hún er alveg tilfinningalaus, hún
sleppir honum aldrei, hugsaði Allison.
Hún þaulspyr mig til þess að komast
að því, hvort ég sé hættuleg fyrir á-
form hcnnar — og hún gat ekki að
sér gert að svara, hugsandi mjög:
„Ef til vill ekki, en maður tekur
ekki alltaf bezt eftir því, sem er næst
manni, svo að það getur átt sér stað,
að mér hafi yfirsést — eða honum“.
Það kom dálítill hræðslusvipur á and-
lit Marciu, en hún brosti ennþá !-
smeygilegu brosi.
„Fer hann oft þangað — heimsækir
hann fjölskyldu sína oft á ég við?“
„Ekki eins oft og hann ættj að gera
En þegar hann kemur, höldum við allt-
af upp á það“.
„Já, ég skil“.
„Nei, það gerir þú ekki“, hugsaði
Allison. „Þig grunar ekki einu sinni
og þig mun aldrei gruna ...“
I fyrsta skipti fann hún veika löng-
un til að berjast, að reyna krafta sína/i
og klókindi við Marciu, en það var að-i>
eins stutta stund. Hún var í raun og
veru ekki hneigð til slíkrar orustu. Hún
hafði engar sigurvonir í stríði gegnj
stúlku, sem var vön að rétta út hönd-
ina og taka — með valdi eða á annan
hátt — allt, sem hún óskaði sér ...
Og þess vegna ákvað Allison þennan
dag að hætta að vinna í spítalanum.
Hún ætlaði ekki að gera það svo snögg-
lega, að það yrði áberandi, en samt
strax og hún gæti fengið aðra vinnu.
„PABBI, VILTU spyrja útgefend-
urna þína aftur að því, hvort þeir hafi
nokkra vinnu handa mér?“ spurði Alli-
son allt í einu kvöld eitt, er þau höfðu
borðað.
„En þú hefur svo ágæta vinnu í
spítalanum", sagði faðir hennar.
„Ég veit það, en mig langar til að
vinna að öðru og mér datt í hug, að
ef til vill væri nú tækifæri til að komast
að hjá forlaginu. Ég myndi vera fús
til að byrja með lágum launum“.
„Lægri en þú færð í spítalanum?"
„Já, ég myndi gera það, hve lág sem
launin væru“.
Nú var sem rynni upp ljós fyrir
honum.
„Ef þú ert óánægð að vinna í spítal-
anum, þá skaltu hætta þar strax, Alli-
son. Ef svo er, þá er ekki rétt af þér
að vera þar deginum lengur. Við kom-
umst af fyrir því“.
„Nei, ég verð þar, þangað til að ég
er búin að tryggja mér aðra vinnu“.
„Ég skal strax á morgun leita hóf-
anna hjá þeim“, sagði hann. „Það er
ár síðan ég reyndi að fá vinnu hjá
þcim handa þér, og það getur margt
hafa breytzt á þeim tíma“.
Kvöldið eftir hafði hann strax góðar
fréttir að færa henni. Allison varð fyrst
undrandi og síðan reið við sjálfa sig
vegna þess, hve það lagðist þungt á
hana, að hann sagði:
„Þú hefur heppnina með þér. Charlie
58
HEIMILISRITIÐ