Heimilisritið - 01.11.1949, Blaðsíða 60

verið kallaður til frú Phclps Dunstan.
Hún er á leið til spítalans. Svo virðist
sem fæðingin sé að byrja“.
„Segið Britton lækni, að ég skuli
hitta hann-þar strax“.
„Britton læknir fékk alvarlega fyrir
hjartað í kvöld og það er ekki um það
að ræða, að hann geti komið. Hann
hefur meðvitund núna og óskar þess
að tala við yður í símann“.
Fergus átti erfitt með að skilja það,
sem yfirboðari hans sagði, röddin var
svo veikburða.
„Fergus, ég get ekki komið. Þér er-
uð góður læknir, drengur minn. Ég ber
— fyllsta — traust — til yðar---------“.
„Þakka yður fyrir, Britton læknir“.
Fergusi brá, þegar hann heyrði, hve
Britton átti crfitt um að tala. Það var
eins og þetta væri rödd ókunnugs
manns, cn ekki Paul Brittons.
„Ég er ekki ánægður með ástand frú
Duntans — ég athugaði hana á mánu-
daginn — það verður ekki —- eðlileg
fæðing, Fergus. Ég þarf ekki að áminna
yður um að gera það, sem þér getið —
„Ég fer strax til spítalans. Þér meg-
ið ekki hafa neinar áhyggjur út af
þessu. Þér verðið að reyna að sofna.
Ég skal láta yður vita snemma í fyrra-
málið, hvernig gengið hefur".
Hjúkmnarkonan kom nú aftur í sím-
ann. Hún talaði mjög lágt.
„Ég ætla að biðja yður um að hringja
ekki í Britton lækni í nótt. Hann er
mjög máttfarinn".
„Gætið hans vel, hjúkrunarkona.
Hann — hann er framúrskarandi lækn-
• ((
ír .
Nú var áfallið komið! Fergusi varð
ljóst, að hann hafði vitað í langan tíma,
að það kæmi, fyrr en varði. Fjórar næt-
ur í síðastliðnum mánuði hafði hvorki
hann né Britton getað farið í rúmið,
þeir höfðu aðeins skipzt á að hvíla sig
ofurlítið í herbergi, sem læknarnir höfðu
til fataskipta. Þctta hafði ekkert sakað
Fergus, hann var einungis eðlilega
þrcyttur, en Britton hafði ekki þolað
áreynsluna, af því að hann var mjög
veikur fyrir.
Fergus var undarlega einmana, þeg-
ar hann ók bílnum til spítalans. Hann
reyndi að rifja upp það, sem hann vissi
um Nathaliu Dunstan, veikindaferil
hennar, hvernig hún hafði verið, þegar
hann kom til hcnnar síðast. En Britt-
on læknir hafði sjálfur annazt hana síð-
ustu tvo mánuði.
Hann mundi vel setningu, sem Brit-
ton hafði sagt: „Fergus, þessi kona er sú
af sjúklingum okkar, sem mest hefur
verið dekrað við, og hún er afskaplega
s j á 1 fse 1 sk u f u 11 “.
Hann minnti&t þess einnig, að frú
Dunstan var mikil vinkona Lindu An-
stey og að hann hafði séð þær saman
í biðstofunni, þegar hann gekk þar um.
En það var mikill munur á þeim. Linda
Anstey var að vísu óþolinmóð — eins
og margar konur, sem vilja eiga barn,
en þykir það taka of langan tíma.
Nathalia Dunstan var reið út af því, að
hún skyldi þurfa að eiga barn.
„Við hefðum getað tekið barn í fóst-
ur“, hafði hún sagt við ejna hjúkrunar-
konuna. „Ef Pelps hefði sjálfur þurft
að leggja þetta á sig, þá hefði komið
annað hljóð í strokkinn!"
Fergus brosti dálítið hörkulega. Frú
Dunstan var í hópi þeirra mörgu
kvenna, sem höfðu lent í gildru. Hún
58
HEIMILISRITIÐ