Heimilisritið - 01.12.1949, Blaðsíða 19

tilbúinn eftir kortér“, sagði hún
kuldalega og gekk út úr svefn-
herberginu, og hann fór að tína
á sig spjarirnar fýlulegur á svip.
Þetta var fyrsta alvarlega mis-
sætti þeirra í fimm ára hjóna-
bandi. Og það var einmitt um
jólin, sem þau höfðu farið að
rífast.
Fyrir viku hafði Pétur, sem
nú var kominn hátt á fjórða ár,
byrjað að tala um jólasveininn
við móður sína og velta fyrir sér,
hvað hann vildi helzt fá í jóla-
gjöf. Jón hafði ekkert sagt, fyrr
en Pétur var háttaður. Þá spurði
hann alvarlegur:
„Finnst þér það rétt að
skrökva að litlu barni og gera
það hjátrúarfullt?“
„Skrökva?“ sagði hun undr-
andi.
„Já, allt þetta bull um jóla-
sveininn, greni og mistiltein og
gjafir handa öllum. Ef ég á að
segja þér mitt álit, þá er allt
þetta jólaskvaldur nokkuð, sem
prangararnir hafa fundið upp“.
„Jólin eru stór, kirkjuleg há-
tíð“, sagði Jóhanna alvarlega.
„Og því er nú einu sinni þannig
varið, að börn elska þessar
gömlu jólaverur. Pétur skal ekki
verða af jólasveininum og jóla-
trénu“.
„En þegar hann stækkar,
missir hann ekki aðeins trú á
jólasveininum, heldur einnig á
oklcur, sem höfum talið honum
trú um þessa vitleysu“, sagði
Jón.
Eitt orð spannst af öðru. Jón
gætti ekki skynseminnar og varð
hávær, og Jóhanna gerði hann
ennþá reiðari með kurteislegri
en ískaldri ró sinni. Hún hafði
af spottandi hógværð látið' hon-
um eftir að taka ákvörðun í
þessu vandamáli.
„Ágætt“, hafði hún sagt. „Þá
strikum við jólin út í ár. En
vilt þú nú ekki vera svo vænn
að útskýra fyrir Pétri, hvers
vegna hann fær ekkert jólatré
og engin leikföng, og að enginn
jólasveinn sé til?“
Hann hafði alls ekki ætlað að
halda málinu til streitu, en nú
varð ekki aftur snúið. Síðan
hafði ekki verið minnzt á jólin,
og þau höfðu verið fram úr skar-
andi kurteis hvort við annað.
Jóhanna var þegar sezt að
borðum, er hann kom niður.
Ivaffið var heitt og sterkt.
Brauðhnúðarnir nýbakaðir og
eggin fyrirtak. En hann gat ekki
notið neins af því, ekki einu sinni
dagblaðsins. Ákærandi þögn
hennar kom honum alveg úr
jafnvægi.
„Um hvert leyti kemurðu
heim?“ spurði hún kurteislega.
„Við lokum klukkan eitt, en
á eftir er dálítil jólaveizla fyrir
starfsfólkið eins og venjulega“.
HEIMILISRITIÐ
17