Heimilisritið - 01.12.1949, Blaðsíða 29

stöðvarketilsins. Maðurinn kom
fyrr en ég bjóst við og hefur enn
ekki haft tíma til að setja rist
yfir opið“.
„Það efast ég um“, hreytti
Sylvía út úr sér. „Hann hefur
líklega komið til að hefna sín.
Hann hótaði mér því niðri í
borginni“.
„Sylvía mín“, sagði frú For-
tune óttaslegin, „ég ætti víst
að hringja eftir lækni“.
Sylvía stóð upp með erfiðis-
munum og tíndi saman dótið
sitt. Hún hafði ekkert að' gera
með lækni, aðeins legubekk.
„Hæ, þér gleymduð dálitlu!“
Viðgerðarmaðurinn rétti
henni tvo fislétta silkisokka, sem
höfðu dottið úr pakkanum henn-
ar, ásamt þremur sápustykkjum.
„Það er sót á nefinu á yður“,
sagði hánn stríðnislega.
Sylvía beit á vörina, þreif
sokkana og sápuna og gekk af
stað, mjög hnarreist. Því miðúr
hnaut hún um rörbút. Ungi mað-
urinn hló aftur meinfýsinn.
NÆSTA morgunn kom Steve
Gresham aftur til þess að halda
áfram verkinu. Hann var álíka
óöruggur um sig og á rjúkandi
eldfjalli. Á leið sinni til kjallar-
ans gekk hann gegnum garðinn
og sá „óhemjuna“ — eins og
hann kallaði hana — mókandi
í legustól með bók í hönd.
Steve leit á hana augum, sem
voru köld eins og desemberhim-
inn. Hún er hreinasta púður-
tunna — hugsaði hann — og
ætti í rauninni að bera skilti,
sem varaði grandalausa vegfar-
endur við henni.
Sylvía virti hann fyrir sér yf-
ir bókina gegnum löng augnhár-
in.
„Góðan daginn, óhemja!“
hrópaði Steve brosandi, „hve
marga hafið þér nú lagt af velli
síðan i gær?“
Sylvía smellti aftur bókinni,
hnykkti til höfðina og spurði:
„Hver eruð þér eiginlega?“
„Steve Gresham, lögfræðing-
ur“.
Sylvía brosti blítt, geispaði og
sagði um leið:
„Jæja ... ég er annars dans-
mær“.
„Þá var gott að þér brutuð
ekki lappirnar á yður í gær, í
þessu glæsilega falli yðar“, sagði
Steve og hélt leiðar sinnar.
Sylvía gaut á eftir honum
augunum. Óhemja! Nú, svoleið'-
is .. . hann kallaði hana óhemju!!
SYLVÍA kom móður sinni
öldungis á óvart með því að
bjóðast til að sópa fyrir hana
gólfin. Hún setti á sig snotra
svuntu og tók til í borðstofunni.
Þótt frú Fortune væri þrifin
kona, tókst Sylvíu að safna sam-
HEIMILISRITIB
27