Heimilisritið - 01.12.1949, Blaðsíða 36

hún sagt hreykin. „Hann er ein-
livers staðar á vígstöðvunum“.
Auðvitað átti hún í brösum
við að' búa um gjaí'irnar. Hún
hafði kvatt alla í húsinu til að-
stoðar við sig: Hinrik gamla,
þjóninn, og Onnu konu hans, og
Dikk, bílstjórann. Dikk hafði
verið kallaður í herinn og átti
að fara á stað fyrir jólin.
„Eg skal víst senda yður jóla-
böggul líka, Dikk“, sagði frú
Barkley.
„Þúsund þakkir, frú“, sagði
hann og bar höndina upp að
kaskeitinu.
Nú var jóladagsmorgunn, og
eftir í húsinu voru að'eins Hinrik
gamli og Anna gamla — og ég,
gamla konan, hugsaði frú Bark-
ley þunglega.
Hún hugsaði um vini sína.
Þrír eða fjórir þeirra voru ein-
mana, eins og hún var núna. Ef
ég væri raunverulega góð, hugs-
aði hún, mundi ég bjóða Maríu
gömlu Leós og hinum til jóla-
veizlu. En hún vissi, að hún
mundi ekki gera það. Hún
mundi fara til kirkju og síðan
mundi hún fara heim og skrifa
Meirteini bréf um það, hve ein-
mana hún væri.
Og nú staðnæmdust hugsanir
hennar við eitt atriði: Hvað átti
hún að gera, er hún væri komin
heim frá kirkjunni, hefð'i snætt
jólamatinn og lokið við að skrifa
bréfið? Hvað átti hún þá að
gera? Hún renndi sér hægt fram
úr rúminu, sveipaði um sig morg-
unslopp, setti upp inniskó og
gekk inn í baðherbergið. Er hún
gekk aftur inn í svefnherbergið
nam hún staðar við gluggann og
horfði út. Veðrið var heiðskírt.
Það var enginn snjór. Marteinn
hafði ævinlega beðið um jóla-
snjó í kvöldbænunum sínum, er
hann var lítill drengur. Jafnvel
eftir að hann stálpaðist hafði
hann orðið fyrir votibrigðum, ef
ekki var snjór á jóladagsmorg-
un. Hún brosti angurvært að
hugsuninni um þetta, og Anna
gamla, er kom inn með morgun-
matinn, sá svolítinn neista af
brosinu og brosti á móti.
„Gleðileg jól, frú“.
Hún hafð'i lagt dálitla þyrni-
grein á bakkann. Stóru þyrni-
runnarnir fyrir aðaldyrunum
þroskuðust sérlega vel í ár. Þeir
höfðu verið gróðursettir árið,
sem Marteinn fæddist, eða fyrir
27 árum.
„Ég var einmitt að hugsa um,
hvað Marteini mundi þykja
leitt, að það hefur ekki snjóað“,
sagði frú Barkley þýðri röddu.
. „Já, það' eru orð og að sönnu“,
sagði Anna gamla og lagði frá
sér bakkann.
Að sjálfsögðu voru lítil líkindi
til þess, að Marteinn sendi henni
kveðju í dag. En hann hafði í
34
HEIMILISRITIÐ