Heimilisritið - 01.12.1949, Blaðsíða 49

Það var um miðaftansleytið,
að ég sat eitt sinn í setustofu
Grand Hótels. Þetta gerðist áð-
ur en jarðskálftinn mikli kom
þar.
Þaðan var gott útsýni yfir
höfnina og hina margvíslegu
umferð þar. Þama sáust stóru
gufuskipin í fömm milli Japan
og Vesturheims, Vancouver og
San-Fransisco; önnur sem ætluð
til Evrópu með' viðkomu í
Shanghai, Hong-Kong og Singa-
pore. Þetta var staður hinnar
miklu og margbreytilegu um-
ferðar milli austurs og vesturs.
Þrátt fyrir allan skarkalann og
hávaðann, var það næstum ró-
andi að horfa á allt þetta síkvika
og iðandi líf.
Skjmdilega gekk Burton inn í
salinn og kom auga á mig. Hann
settist á stól við hlið mér.
„Hvernig væri að fá sér eitt
staup?“
Hann klappaði saman hönd-
unum og á svipstundu kom
þjónn, sem hann bað um að færa
okkur tvö glös af „ginblöndu“.
Rétt í því, er þjónninn kom með
vínið, gekk maður fyrir glugg-
ann, sem veifaði til mín hend-
inni þegar hann sá mig.
„Þekkir þú Turner?“ sagði
Burton, er ég hafði kinkað kolli
í kveðjuskyni.
„Ég hef séð hann nokkrum
sinnum í klúbbnum. Mér er
sagt að hann sé atvinnulaus“.
„Já, ég býst við því. Það eru
nokkrir af því tagi hér“.
„Hann spilar ágætlega bridge“.
„Þeir eru vanir því. Það var
annar maður hér í fyrra, nafni
minn, sem var einhver sá bezti
bridgespilari, er ég hef hitt. Ætli
þú hafir aldrei rekizt á hann í
London. Hann kvaðst heita
Lenny Burton. Mig minnir að
hann segðist hafa verið meðlim-
ur í öllum helztu klúbbum þar
í borg“.
„Nei, ég held ég kannist ekki
við nafnið“.
„Hann var einkennilega slung-
inn að spila. Það var eins og
hann hefði einhverja spilagáfu.
Ég spilaði talsvert við hann.
Hann var í Kobe nokkurn
tíma“.
Burton dreypti á gin-glasinu.
„Þetta er annars dálítið ein-
kennileg saga“, sagði hann því
næst. „Hann var reyndar bezti
náungi. Mér geðjaðist vel að
honum. Hann var alltaf snyrti-
legur og vel til fara. Þetta var
ekki ósnotur maður, hrokkin-
hærður og ljós yfirlitum. Hann
þótti hið' mesta kvennagull. Ég
held, að það hafi ekkert illt ver-
ið til i honum, en hann var dá-
lítið lausbeizlaður og frekur til
vínsins. Menn af hans tagi vilja
oft vera með því markinu
brenndir. Honum áskotnaðist
HEIMILISRITIÐ
47