Heimilisritið - 01.12.1949, Blaðsíða 53

Ertu gefin(n) fyrir stælur?
— Þú vinnur allar stælur,
sem þú forðast, segir Charles B. Roth
í þessari örstuttu grein
GANGSTÉTTIN fyrir fram-
an skrifstofur dagblaðsins í borg-
inni, þar sem ég átti heima, var
opinber vettvangur fyrir sér-
hvern borgarbúa, sem langaði til
að rífast.
Ætíð yoru tveir lögregluþjón-
ar á stjái úti fyrir skrifstofun-
um, því að þegar maður, sem
rífst, tekur að' tapa hinni and-
legu orustu, er hendi næst fyrir
hann að breyta henni í líkamlega
orustu. Svo hnefarnir eru oft á
lofti.
Það gefur á að líta — um
stund. En það verð'ur brátt
þreytandi vegna þess að stælu-
gjörn manneskja er ávallt þreyt-
andi manneskja — og normal
maður eða kona hefur ekki
mikinn tíma til að eyða í slík-
um félagsskap.
Stöku sinnum fór ég þangað
til að virða fyrir mér persónu-
leika þeirra, sem stældu. Eg
staðfesti það hvað eftir annað,
sem sálfræðin hafði kennt mér
mörgum árum áður: að þeir,
sem gjarnir eru fyrir stælur, eru
haldnir persónulegum veikleika
— vanmáttarkennd af verstu
tegund.
Þeir stæla vegna þess, að þeir
trúa því, að þeir geti talið öðr-
um og sjálfum sér trú um, að
þeir séu færir í flestan sjó, þó
vanmáttarkenndin nagi hjarta
þeirra án afláts. Þeir viðurkenna
það auðvitað aldrei. Þeir halda
því að sjálfsögðu fram, að þeir
stæli vegna andlegra yfirburða
og þeir geti ekki þolað lygi og
fáfræði.
Þetta er ekki satt. Andlegir
yfirburðir eru fólgnir í því að
skilja, að allar hugmyndir eru
afstæðar og að skoðun eins kann
að vera jafn rétt og skoðun ann-
ars — og að þær geta allar verið
rangar.
Ef deilur væru aðeins mein-
laus dægradvöl, væri varla mik-
ið út á það að setja. En stælur
rista dýpra, og þær eru alls ekki
meinlausar. Deilur eru krabba-
mein, sem éta rætur persónu-
HEIMILISRITIÐ
61