Heimilisritið - 01.12.1949, Blaðsíða 61

„Þekkið þér hann ekki?“
Linda virtist af einni eða annarri á-
stæðu furða sig á þessu.
„Ég hef aldrei heyrt hann nefndan“.
„Ég hélt, að allir hefðu vitað, að
Dick og Marcia ...“ Og svo leysti
Linda frá skjóðunni: „Ó, Wyatt lækn-
ir, að þessu hlaut í rauninni að koma.
Þetta var eiginlega ákveðið allt frá þvx,
að þau voru börn. Hann hefur verið
á ferðalagi — einhvers staðar í Mexíkó
— en hann kom aftur í morgun, og
Marcia hitti hann á kappreiðunum ..
„Þá skil ég þetta allt betur“, sagði
Fergus rólega.
„Hún hringdi til mín seinni partinn í
dag og sagði, að hún væri að leggja
af stað í flugvél Dicks, þau ætluðu að
gifta sig. Ég veit ekki einu sinni, hvar
þau eru nú. Hún kom því á mig og
mömmu að skýra frá þessu. Yður er
vel kunnugt um, hve lítið tillit hún
tekur til annarra og hve ábyrgðarlaus
hún er, og Dick hitti hana einmitt á
þeirri stundu, sem ...“
„Sem ég var ekki talinn fimm aura
virði“, bætti Fergus við. Andlit hans
var eins og gríma, kalt, hvítt og ómögu-
legt að sjá, hvað bak við það bjó.
„Mér þykir þetta óskaplega Ieiðin-
legt — mér er ljóst, að hún hefur hag-
að sér skammarlega gagnvart yður. Það
var ódrengilega gert, og ef ég hefði get-
að komið í veg fyrir það á einhvern
hátt, þá hefði ekki staðið á mér“. Linda
virtist vera í öngum sínum.
„Hann hefur flugvél", sagði Fergus,
eins og hann hugsaði upphátt, „og
hann vildi ekki verða af kappreiðunum.
Þér megið ekki taka þetta nærri yður,
frú Anstey. Ég þykist vita, að þetta
sé hjónaband, sem er bæði að skapi
Marcju og fjölskyldu hennar. Það er
sennilega það bezta, sem fyrir gat kom-
ið“.
„Ég aðvaraði yður!“ Linda reyndi að
verja sig gagnvart þessari köldu, hvítu
grímu. „Munið þér ekki eftir því? Það
var fyrsta kvöldið, sem þér hittuð Mar-
ciu hjá mér — ég sagði yður, hvemig
hún væri!“
„Já“, sagði hann blíðega, „mér datt
ekki í hug, að ég ætti eftir að verða
sá, sem fylgdi í kjölfar veiringamanns-
ins og klæðskerans — en það sýnir að-
eins, hve heimskur ég hef verið — ég,
en ekki Marcia!“
„Hún elskaði yður“, hvíslaði systir
hennar og var nú allri lokið, „ég gæti
svarið, að hún elskaði yður ...“
„Það hefði ég Iíka getað“, sagði Ferg-
us hörkulega, „en svo virðist sem við
bæði höfum haft á röngu að standa".
Linda Anstey var farin að gráta og
brá erminni fyrir augun. Fergus virti
hana fyrir sér og sá, að hún var miklu
blíðlyndari en Marcia — og að með-
aumkun hennar blandaðist slæmri sam-
vizku. Hann beið þess, sem hún myndi
segja og vissi, hvað það var.
— ég var of fljót á mér í morg-
un, Wyatt læknir. Og — getið þér
fyrirgefið mér?“ hvíslaði hún að lok-
um.
„Það er ekkert að fyrirgefa".
„Ég ætla að hringja í læknastofu
Brittons á morgun og fá tíma“, flýtti
hún sér að segja. „Ég er hrædd um, að
ég hafi orðið taugaveikluð vegna dauða
Nathaliu“.
„Bersýnilega hafa margir orðið það“,
sagði hann án beizkju.
HEIMILISRITIÐ
59