Heimilisritið - 01.08.1955, Blaðsíða 15

inn í starf þitt að það var eins
og þú byggir á öðrum hnetti. í
hvert sinn sem þú náðir í nýjan
viðskiptavin lá við að þér fynd-
ist þú ekki hafa tíma til að tala
við mig.
— En þú áttir svo marga vini
— þú spilaðir bridge annan
hvern dag; mér fannst þú ekki
veita því athygli hvort ég væri
heima eða að heiman hvað þá
heldur meir.
— Og þó var sannleikurinn
sá, að mér fannst ég vera ein-
mana og óhamingjusöm. Nei —
við áttum ekki saman, Peter.
Rödd hennar var róleg, en það
var í henni einhver örvæntingar-
hljómur, sem snart hann djúpt.
— Nú, og svo kom það líka
fyrir að allt gekk eins'og 1 sögu,
mótmælti hann. — Ég man ekki
betur en við værum mjög ham-
ingjusöm — þótt við værum það
ekki alltaf.
HÚN forðaðist augnatillit
hans, en hún var heiðarleg og
vildi ekki skrökva að honum,
svo að hún kinkaði kolli.
Hann barði í borðið svo að
glös þeirra dönsuðu.
—Hvílíkir grasasnar höfum
við ekki verið! Svo að við átt-
um ekki saman? Hverjir eiga
saman, ef maður talar um það í
einlægni? Ég er alls ekki þeirr-
ar skoðunar að hjón eigi að hafa
sameiginleg áhugamál og eiga
alltaf samleið.
— Nei, en þannig var það nú
með okkur, Peter, og þess vegna
skildum við, og svo er þeirri
sögu lokið.
— Þú breyttist, sagði hann, og
rödd hans varð skyndilega
þreytuleg. — Þess vegna var það
að við skildum.
— Nei, heyrðu mig nú — það
varst einmitt þú, sem breyttist.
Það fannst mér að minnsta kosti.
Þau sátu þögul og horfðu hvort
á annað — og héldu áfram að
horfa hvort á annað. Lydiu
fannst það vera eins og í draumi.
— Ennþá er ekki of seint fyr-
ir okkur að játa, að okkur hafi
skjátlazt, sagði hann áf jáður. Ég
hef aldrei verið ástfangnari í
þér en ég er núna, Lydia. Við
skulum gifta okkur aftur!
Seiðmagnað tillit hans hélt
henni fastri, og henni fannst hún
hljóta að láta að vilja hans —
eins og svo oft áður. En svo fékk
heilbrigð skynsemi hennar yfir-
höndina, og hlátur hennar
hljómaði eðlilega er hún svar-
aði:
— Ertu ekki búinn að stein-
gleyma því Peter, að við erum
bæði trúlofuð?
Peter bandaði frá sér hendinni
eins og hann þurrkaði þar með
ÁGÚST, 1955
13