Heimilisritið - 01.08.1955, Síða 17

og fór út. Hún var svo heppin
að fá fyrsta farrýmis vagn út af
fyrir sig til Lundúna.
En einmitt þegar hún var að
hagræða sér í sætinu varð hún
þess vísari að einhver hafði setzt
við hlið henni.
— Petér!
Hann hló hátt.
— Þú hefur þó ekki haldið að
ég myndi láta þig ferðast al-
eina?
Flautah öskraði, og lestin fór
hægt af stað. Allt í einu varð
hún æf.
— Hvaða rétt hefur þú til að
elta mig svona?
— Hver segir að ég hafi elt
þig? Okkur hefur dottið það
sama í hug fyrr.
Hann horfði á hana með stríðn-
isbrosi, sem hún þekkti allt of
vel, og hún komst úr jafnvægi.
— Áttu við að þú hafir ekki
vitað að ég var að fara?
Hann tók hönd hennar í sína.
Hún var lítil og svöl.
— Ég hugsa að ég muni alltaf
vita hvað þú ætlast fyrir Lydia.
Alveg eins og þú þekkir mig
betur en ég þekki mig sjálfur.
Við elskum hvort annað — þess
vegna er það.
— Þú verður að lofa mér einu,
Peter — þú mátt ekki tala meira
um — okkur.
Hann horfði með aðdáun á al-
ÁGÚST, 1955
varlegt andlit hennar, breitt
ennið, fíngerðar brúnirnar yfir
bláum augunum, litlu lokkana
yfir gagnaugunum og ávala hök-
una, sem gaf svipnum hjartalög-
un.
— Því lofa ég, Lydia, ef þú
óskar þess, svaraði hann, en það
var glampi í augum hans — sig-
urglampi, enda þótt hann reyndi
að afsaka sig með því að tala
um að 'hann hefði glýju í aug-
unum af sólskininu. En hann
hélt samt loforð sitt, og það, sem
eftir var af ferðinni, ræddu þau
um einskis verða hluti. Þau
skemmtu sér prýðilega, og enn
varð henni hugsað til þess
hversu gaman væri að vera í fé-
lagsskap hans. Henni þótti mið-
ur þegar þau voru komin til
Paddington járnbrautarstöðvar-
innar.
Hann náði í leigubifreið handa
henni og sagði:
— Sæl á meðan, Lydia. Við
sjáumst fljótlega aftur.
— Nei, Peter! Ég held að það
væri óskynsamlegt. Við skulum
skilja sem góðir vinir. Eyðileggj-
um nú ekki allt saman aftur.
Hann brosti til hennar og varð
allt í einu svo unglegur — næst-
um eins og drengur.
— Við fáum nógan tíma til að
vera skynsöm, Lydia, sagði
hann, og svo laut hann áfram og
15