Heimilisritið - 01.08.1955, Qupperneq 21

Lydia? Þú veizt að við elskum
hvort annað — og þú veizt að
við munum alltaf gera það. Við
hlutum að finna hvort annað
aftur fyrr eða síðar. Þú getur
ekki gifzt þessum Philip, elsk-
an mín. Það má vera að þér veit-
ist ekki létt að losna frá hon-
um, en þú hefur aldrei verið
hrædd við að gera skyldu þína,
jafnvel þótt hún hafi verið erf-
ið.
— Ég get það ekki, endurtók
hún, og allt í einu varð hann svo
þreytulegur, að engu var líkara
en honum væri þrotinn allur
lífsmáttur. Hann starði á hana
þögull og hendurnar féUu magn-
vana niður með hliðunum.
Þetta hafði meiri áhrif á hana
en nokkuð annað, sem skeð hafði
síðan þau hittust aftur. Nú hafði
það skeð, sem hún óskaði eftir.
Nú gerði hann sér ljóst að lífið
lét ekki öll sín epli falla í hans
skaut þegar honum datt í hug.
En hún hrósaði ekki neinum
sigri, heldur fann hún til með
honum og átti nú aðeins eina
ósk — að elska hann og elska
hann alltaf.
Hann snerist á hæli og gekk
í áttina til dyranna.
— Jæja, Lydia, þú varst sem
sagt að leika með mig þegar þú
sagðist ekki elska Philip. Þú
elskar hann þá og ætlar að gift-
ast honum. Mér gengur illa að
sætta mig við það, vina mín, en
ég á það svo sem skilið. . . .
Hann lagði höndina á hurðar-
húninn.
— Peter, sagði hún og rödd
hennar skalf af geðshræringu.
— Vertu nú ekki svona blind-
ur, elsku vinur minn. Ástæðan
til þess að ég get ekki sagt Phi-
lip það er bara sú, að ég sleit
trúlofun okkar fyrir þremur
dögum. Kæri, heimski strákur-
in minn — það ert þú, sem ég
elska! *

Bölsýni
Bjartsýnismaður og bölsýnismaður voru að ræða framtíðarhorfurn-
ar. Báðum virtust þær allskuggalegar.
„Með þessu áframhaldi," sagði sá bjartsýni, „endar það með því,
að við verðum að beda.“
„Beda!“ sagði bölsýnismaðurinn. „Af hverfum?"
ÁGÚST, 1955
19