Heimilisritið - 01.08.1955, Qupperneq 25

Auðvitað ekki fimm þúsundir,
en svolítið samt. Og nú átti upp-
hæðin að stækka.
Og okkur fór aftur að dreyma
um land úti í Jersey og um
kjúklinga.
EN ÞÁ fékk Jói litli lungna-
bólgu og Maísí varð að fara í
sjúkrahús til uppskurðar. Það
gleypti allt, sem við áttum og
meira til.
Maísí varð þynnri og þynnri
á vangann, og skuldin varð
stærri og stærri. Það var allt
svo vonlaust.
Og við hættum aftur að tala
um Jersey.
í annað sinn.
Það er að segja: einu sinni
ennþá minntist Maísí á æsku-
draum okkar. Það var dag nokk-
ur, að ég kom snemma heim af
vaktinni. Hún lá á legubekkn-
um og hvíldi sig, þegar ég kom
inn. Hún var að lesa nokigar
tímarit, en reyndi
þegar hú.u^ 0¥&-j£v g3 .ííIb-ijí
Ég vissi jþó-, updgi; i^ÍMc þv#a
tímör^uþgtt^i.ypfigg .íkiaÞgk^ti
þaHibb'H^i'.Jon isy nni'ir;ió[i<j Ö£
óffesð-
kiúfej|nggu^pei^ema n£aö[Igu£
-rÉgstólþ h^fiaojafa^rm/imi^p^j
kyðstkrh^. jMííoiy%¥jBeðatáfiiíi
3t}g9mn?3Ú9rí nið'iöj; go ani9 i£v
„0, Jói“, hvíslaði hún og þplþiii
andlitið. „0, Jói, þetta verður
aldrei að neinu. Það fer svo að
öll bömin okkar alast upp í
rennusteinunum. Alveg eins og
við sjálf . . .“
Rödd Jóa varð mjög róleg,
þegar hann hafði yfir, það sem
Maísí hafði sagt. Ökunni maður-
inn ætlaði að fara og benti þjón-
inum að koma.
Þetta hafði einkennileg áhrif
á Jóa. Hann varð skyndilega ó-
drukkinn á svipinn, og hann tók
í ermi mannsins:
„Nei, þér megið alls ekki fara
herra minn. Nú eruð þér búinn
að heyra sorglega hlutann af
sögunni, og þá verðið þér einn-
ig að heyra hinn hlutanrij.—^ayn
ætla ég að kalla ^tþ^Jftp^
end“. Ég held að.þé^fipjHiið3Í}a^)
áhuga á hfigLUgvá _ÖB m
mifi'ilií
Það
^¥i feðj íÞríp4Pfp]lp -Ppk;
Jóa Carson á i.f-^^^ae^jijii^njjj
.PÉtí.001
tó?tó ^FWiiv gá,, .ðiöulöd iíahrí
þunglyndinu affi.Maí^gSjjrgtak-
feYÍ fcWl<W §ffP íígYÍt'
OgfiÍ^ójMkitó11 r; o O^, r^yþAt^
gömul. Og ég var svo sem ékkert
unglamb heldur.
ucpe^œgþp: Aiúg^g fiS gjgfe að
wAffiffi'id sjáftgagtog
skringilega út, ef við þf,eytt>ipp,.