Heimilisritið - 01.08.1955, Síða 44

að koma negradrcngjunum mínum í
rúmið, settist ég niður og tók að hugsa
um, hvað ég ætti að gera næst. Mér var
ljóst, að við myndum ekki komast langt
inn í Ohio áður en hr. Twine næði okk-
ur, svo við yrðum að finna flóðasvæði
cins nálægt landamærunum og hægt
væri. Eg hringdi til næstu veðurstofu,
og sagðist vera áhyggjufullur faðir, en
einkadóttir mín væri á ferðalagi með
loftfimleikamanni einhvers staðar í Ohio,
og fékk þá að vita um sæmilega gott
flóðasvæði í námunda við Sanders Mill,
smábæ, sem ekki hefur áður verið nefnd-
ur í veraldarsögunni.
Eg tók bílinn og hélt til næsta veit-
íngahúss, sem opið var alla nóttina, og
keypti heilmikið af matvælum, sérstak-
lega kjúklingasteik og banönum; og
strax er dagaði vakti ég Mjallhvít og
svörtu risana sex, og hætti mér sfðan út
í regnið á ný.
Ég tók strax stefnuna á Sanders Mill,
en það lá við að þetta yrði betra en ég
hafði búizt við, því þegar við vorum að
nálgast bæinn sprakk þar flóðgarður af
völdum flóðanna.
Hafið þér nokkurn tíma lent í flóði,
Richard, sem tekur sér bessaleyfi og fer
út fyrir öll takmörk. Það er ævintýri,
scm ég myndi ekki einu sinni óska
versta fjandmanni mínum að lenda í,
og það leið ekki á löngu, þar til við
fórum að svipast um eftir vel þurrum
stað, helzt uppi á fjalli, en það voru eng-
in fjöll í nágrenninu.
Um átta leytið höfðum við þó kom- •
izt upp á litla hæð, en þar voru strand-
aðir á undan okkur um 50 bílar, og
þarna sátum við föst, með kolbrúhan.
vatnsflaum, sem hækkaði- ogá lúckkaðií
allt í kringum •ökfktfic rnumori Óiv na 111
Áður -en ■latfgÖtfgtímidAklr tlJ'ðiiínugrð>l
Ulboxrilð f (fð iJsk/íða'i iu'pþ Já ‘bífþaki&i 1 Rqjj
btföjfld þtý«ti§sérif;að',:tnáfl i'og buísfaðí ifð
4fe
\
hún væri hr-r-r-ædd, en sannleikurinn
var víst sá, að henni var kalt. Um morg-
uninn hafði ég fengið hana til að fara
í einn af búningunum úr Nairobi-m\’nd-
inni og hann klæddi hana mjög vel, en
hann var víst ekki sérlega hlýr. Hinn
létti klæðnaður hennar hafði ekki mikil
áhrif á hina svörtu vini okkar, þvf að
þcirra áliti var hún sjálfsagt kappklædd.
Þeir eru heldur ekki miklu vanir í
þeim efnum.
Og þá datt mér allt í einu í hug, að
ég hefði víst ekki mikla ástæðu til að
vera glaður, þó að allt hefði gengið sam-
kvæmt áætlun hingað til. Það var nefni-
lega tvennt, sem komið hafði fyrir.
Fyrst minntist ég þess, að ég hafði
gleymt matnum á gistihúsinu, og svo
köfuðu þeir svörtu skyndilega niður í
bílinn aftur, og sóttu slá^urhnífana.
Þeir settust síðan upp á bílinn aftur,
vingsuðu um sig hnífunum og ráku upp
öskur svo að manni rann kalt vatn
milli skinns og hörunds. Ég bjóst strax
við að við Rebecca værum dauðans mat-
ur, þó mér fyndist einkcnnilegt að þeir
væru svangir eftir kvöldverðinn, sem ég
gaf þeim. En sumt fólk vill fá morgun-
matinn sinn snemma.
Það bætti ekki skap mitt að fólk á
hinum bílunum hafði komið auga á
mannæturnar, og fór nú að æpa og
öskra eins og vitfirringar, því því skild-
ist að þetta væru hausaveiðararnir, sem
það hafði heyrt lýst eftir í útvarpinu.
Og hvað haldið þér svo að hafi skeð
næst. Þér getið aldrei upp á því, Ricprj
hard, svo það er þe^^ég sfgf^'ðfjq
það strax.
Meðan við hinir meniituðrf/borgafar
sáktrn .lufhrirddw.'i'öfán; «' IjíluÚutn. Tig
biðfimdíjalpem'aMaBeftir þvíilá^^^ifektia^
sýtveuuihfnirrtniiltuiub'anníjjtta- <tneðj-ríbrígj
<Sg. jhlámo^fúi lað TÍöþkruiw nttj$tw/-Serlli
aðeinscitBj^dW htéjaomdr nuppi; úipwídi-i
HEEMILISRITl©.