Heimilisritið - 01.08.1955, Síða 58

um að fá að dansa við, og John
var sá herrann, sem hún vildi
helzt.
ÞAÐ leið klukkutími áður en
henni varð ljós ástæðan til hins
óvænta sigurs. Það var þegar
John var eitt sinn að dansa við
Lenu, og Ellinora dansaði rétt
fram hjá þeim. Fyrst furðaði
hún sig á hvað bros Lenu var
undarlega þvingað, það var al-
veg eins og hún skældi á sér
munninn viljandi, og það var
ekki beinlínis til fegurðarauka.
En svo sagði John eitthvað
skemmtilegt, og fékk Lenu til
þess að hlæja, og þá sá Ellinora,
hvað það var, sem Lena reyndi
svo mjög að leyna. Hún hafði
brotið í sér framtönn.
Nú gat Ellinora skyndilega
leyft sér að vera vorkunnlát.
„Aumingja stúlkan,“ hugsaði
hún, „sú var óheppin.“
Þegar dansleiknum lauk kl.
tólf var glampandi tunglsljós
úti, alveg eins og Ellinora hafði
vonað, og gönguferðin heim eft-
ir auðri götunni, þar sem John
leiddi hana, var einhver yndis-
legasta stund í lífi hennar.
Henni fannst þau vera alltof
fljót heim, og þau stóðu við
garðshliðið og drógu skilnaðar-
stundina eins lengi og þau gátu.
„En hvað veðrið er yndislegt,“
sagði Ellinora, „svo kyrrt og svo
— svo yndislegt.“
„Já,“ svaraði John. „Þetta hef-
ur verið alveg yndislegt kvöld.“
Skyndilega náði göfuglyndi
tökum á Ellinoru.
„En hvað það var leiðinlegt
fyrir Lenu, þetta með framtönn-
ina.“
„Framtönnina, hvaða fram-
tönn?“ spurði John undrandi yf-
ir hinu nýja umtalsefni.
„Þú ætlar þó ekki að segja
mér, að þú hafir ekki tekið eftir
því, að hún var brotin?“ hrópaði
Ellinora. „Þú leizt kannske held-
ur ekki á kjólinn . . . ?“
HÚN sveipaði kápunni betur
að sér, til þess að hann skyldi
ekki freistast til að gera saman-
burð.
„Kjólinn, hvað var með
hann?“
„Nýja kjólinn hennar. Tókstu
heldur ekki eftir honum?“
Ellinora varð meira og meira
agndofa.
„Jú, nú þegar þú minnist á
það, þá var hún víst í nýjum
kjól,“ svaraði John óákveðinn,
en svo hélt han áfram ákafur:
„En égftók eftir kjólnum þín-
um. Þú varst yndisleg 1 honum.
Þú varst miklu fallegri en í þess-
ari hræðilegu ljósrauðu druslu,
sem þú varst í í fyrra.“ *
56
HEIMILISRITIÐ