Heimilisritið - 01.08.1955, Síða 60

milli hennar og hans, það hefur
hún sagt mér sjálfsvaraði
hann stuttur í spuna, „og ég verð
að biðja þig um að hafa það
hugfast, að hún er unnusta mín
og væntanleg tengdadóttir þín,
svo að þú skalt varast að tala
illa um hana. Hún verður áður
en langt um líður móðir barna-
barnanna þinna og erfingjans að
Kinlock Hall. Taktu það með í
reikninginn! Það hefur sína þýð-
ingu fyrir þig, eða hvað?“
„Það hefur talsvert meiri þýð-
ingu en þig grunar,“ sagði frú
Kinlock yfirlætislega.
Hún stóð upp og gekk upp í
herbergi stt.
17. kapítuli
Það varð brátt ljóst, að Linda
hafði haft rétt fyrir sér. Tilraun-
ir hennar til að vinna hlýhug
væntanlegrar tengdamóður sinn-
ar mættu kulda. Frú Kinlock fór
ekki í felur með álit sitt á stúlk-
unni, og þegar þær voru tvær
einar, ásakaði hún hana hreint
og beint fyrir að hafa lagt snör-
ur sínar' fyrir Bruce af því að
hann væri efnaður maður. En
þegar aðrir voru nærri, var hún
ósköp elskuleg.
Linda var þeim stundum fegn-
ust, þegar hún var ekki heima
í húsinu, og þess vegna þáði hún
það með gleði, er Bruce spurði
hana einn daginn, hvort hún
vildi ekki aka með til Ferris,
þángað sem hann ætlaði að fara
og líta á falan hest.
Hann lagði bílnum utan við
gistihúsið í litla kaupstaðnum,
og það var ákveðið að Linda
skyldi bíða hans í veitingastof-
unni. Hún sat þar, drakk te og
horfði á umferðina út um glugg-
ann og leit öðru hverju á dýr-
mæta demantshringinn, sem hún
hafði fengið frá Bruce í trúlof-
unargjöf.
En skyndilega var hún vakin
af hugsunum sínum. Það var
Maurice Carnforth, sem allt í
einu kallaði til hennar:
„Sæl og bless, Linda! Má ég
nota tækifærið og óska þér til
hamingju með trúlofunina!“
„Þakka þér fyrir,“ svaraði hún
brosandi og rétti honum hönd-
ina.
Henni leið betur að vita að
hann skyldi hafa látið í minni
pokann og myndi áreiðanlega
láta hana í friði farmvegis.
„Auk þess vildi ég biðja þig
fyrirgefningar á framkomu
minni við þig, þegar við hittumst
í haust,“ hélt hann áfram. „Mér
getur ekki hafa verið sjálfrátt.“
„Ég hef löngu þurrkað það út
úr huganum,“ fullvissaði hún
hann.
58
HEIMILISRITIÐ