Heimilisritið - 01.01.1957, Blaðsíða 8

„Það hlýtur að vera einhver
lögregluþjónn hér í grendinni,"
sagði einhver annar.
Maður nokkur greip í handlegg
hans og neyddi hann til að
stanza. Veseey barði frá sér með
báðum höndum og spqrkaði líka
Hvers vegna gat þetta íólk ekki
látið hann í friði? Hann beygði
sig og gerði sig líklegan til að
beita höfðinu eins og naut og
stanga viðstadda. En svo komst
hann ekki lengra. Fólkið hafði
slegið hring um hann og hann
komst ekki lengra.
Tveir lögregluþjónar mjökuðu
sér í gegnum mannhringinn. Þá
vissi hann, að það var um sein-
an. Hann gat alveg eins gefist
uppi.
Auðvitað hafði Handon sent
þessa tvo lögregluþjóna, hugsaði
hann. Hann andvarpaði.
„Eg skal ekki sýna neinn mót-
þró. Takði mig bara."
HANDON lagði frá sér töskuna
og leit í kringum sig. Hann brosti
um, og klappaði vingjarnlega á
til konunnar, sem var með hon-
öxl hennar.
„Reyndar erum við orðin tíu
mínútum of sein, en það lítur samt
út fyrir að við séum fyrst," sagði
hann. „Ég ætla að vona að það
hafi ekki komið neitt fyrir hann.
Við skulum setjast hérna á bekk-
• ii
ínn.
Þau settust á bekkinn, þar sem
Veesey hafði setið tíu mínútum
áður, en myndi ábyggilega ekki
setjast á næstu fimm árum. *
Of seint
Ollum ber saman um að Vilmundur Jónsson landlæknir sé einn
af mikilhæfustu embættismönnum okkar, og hið sama má raunar
segja um læknisstörf hans áður fyrr, en þó var hann f fagi sínu
kunnari af ýmsu öðru en viðkvæmri lund. Eitt sinn fyrir nokkrum
árum varð gamall skólabróðir hans fyrir því óláni að handleggs-
brotna, — vildu beinin ekki gróa saman scm skyldi, og tók hand-
leggurinn að visna. Þar kom að maðurinn gekk á fund landlæknis,
að leita álits og ráða. Vilmundur skoðaði handlegginn vandlega, og
tók síðan púls mannsins en sagði fátt. „Heldurðu ekki að það sé
hægt að gera við þetta?“ spurði maðurinn. Vilmundur leit framan
í hinn gamla skólabróður, hristi höfuðið og sagði: „Það tekur því
ekki.“
6
HEIMILISRITIÐ