Heimilisritið - 01.01.1957, Blaðsíða 14

,Jig held, a5 cg hafi
sniiið mig itrn öklann,"
stamaSi ég.
Ung sfúfka
í ævinfýraleíf
ÞEGAR ég vcrr fimm ára, fékk
ég fyrsta asthma-kastið. Mamma
hélt, að ég væri að deyja, og í
barnaskap mínum hélt ég þaS
líka. Mamma vakti alla nóttina
og sauS vatn í þeirri von, aS guf-
an myndi gera mér hægara um
andardráttinn. En ég stóS á önd-
inni. „Mamma ... hjálpaSu mér,
ó, hjálpaSu mér til aS ná and-
anum. Ég er hrædd ..Ég
■snökkti og snökkti, en auðvitaS
gerSi gráturinn aSeins illt verra.
Þetta var þolraun fyrir fimm
ára hnátu, og þaS var aSeins
upphafiS. Upphaf aS kveljandi
bernsku, andþrengslum, and-
vökunóttum og þjakandi, ömur-
legum dögum, því ég mátti ekki
haga mér eins og heilbrigS börn.
Reynslan leiddi í Ijós, aS ég hafSi
ofnæmi fyrir næstum því öllu.
Á haustin gat ég ekki leikiS mér
úti vegna fallar.di trjálaufanna
og ryksins. Á vetuma gat ég
ekki leikiS mér í snjónum meS
hinum krökkunum. tg var svo
andstutt, aS ég gat ekki hlaupiS.
Þegar sumariS lcom, varS frjó-
duft grasa og blóma þess vald-
andi, aS ég fékk hitasótt ásamt
asthmanum.
Öll þau átta ár, sem ég var í
skóla voru mér kvalræSi. Ofan á
12
HEIMILISRITIÐ