Heimilisritið - 01.01.1957, Blaðsíða 23

heyTa, að mér varð ekki ljóst, að
Eric hafði aldrei nefnt, að hann
elskaði mig né heldur hafði hann
raunverulega beðið mín. Eric
hélt ófram að tala og við ókváð-
um að hittast í Quebec tveim vik-
um síðar og hann ætlaði að gera
ráðstafanir til þess að ég fengi
áheyrn hjá forstjórum fyrirtækis-
ins.
ÞEGAR ég loksins fór í háttinn
þetta kvöld eftir að hafa kvatt
Eric, fann ég ekkert til sársauk-
ans, sem ég hafði oft fundið til
árið áður. Ég var taugaóstyrk og
full tilhlökkunar vegna tilhugs-
unarinnar um að verða atvinnu-
skautamær, en með Eric mér til
aðstoðar, vissi ég, að mér gat
ekki mistekizt. Umfram allt var ég
þó gagntekin hamingju og gerði
mér í hugarlund, hvernig það
yrði að vera gift Eric.
Mamma og pabbi gáfu mér
treglega leyfi til að láta prófa mig
i Quebec. Ég býst við að þau
hafi orðið vör við þrjózkuna, sem
verið hafði í mér upp á síðkastið
og óttast að ég myndi fara mínu
fram nú þegar ég var orðin átján
ára, og þeim var mjög umhugað
um að koma í veg fyrir fjölskyldu-
rifrildi.
Ég hlustaði naumast á ráð-
leggingar mömmu, þegar ég fór
upp í lestina. Hugsanir mínar
voru langt í fjarska í Quebec hjá
Eric og heimi sýningarfólksins..
Hún vill mér vel, hugsaði ég, en
hún skilur ekki hvað ég er að
ganga í gegnum.
Ég á engin orð til að lýsa hug-
aræsing óreyndrar stúlku, sem
tekur fyrsta skrefið inn í heim
atvinnu sýningarstarfsins. Ég var
mjög taugaóstyrk á meðan for-
stjórarnir reyndu mig og mér
fataðist í sumum einföldustu at-
riðunum, sem ég hefði getað leik-
andi á heimasvellinu. En forstjór-
amir voru skilningsríkir og þeim
var ljóst, að taugaóstyrks gætti
hjá mér. Eftir að hafa ráðgast sín
á milli nokkra stund, sögðu þeir
mér, að ég hefði staðið mig vel
og þeir sæu, að ég hefði góða
þjálfun, og útlit mitt væri mér
mjög í hag. Þeir væru vissir um
að með æfingunni myndi mér
aukast sjálfstraust, og þeir hefðu
samþykkt að ráða mig.
Ég gat varla trúað því, eftir að
allt var afstaðið og ég var aftur
á leiðinni til gistihússins. Ég hafði
undirritað samning um að skauta
með sýningarflokknum allt starfs-
tímabilið, og þeir ætluðu að borga
mér crttatíu dollara á viku! Þar
sem ég hafði aldrei haft aðra
peninga undir höndum en vasa-
peningana, sem ég fékk hjá for-
eldrum mínum, fannst mér þetta
dágóður skildingur. Ég hafði beð-
JANÚAR 1957
21