Heimilisritið - 01.01.1957, Blaðsíða 32

„Þeyl” sagði frú Pakkeltid, og
á sama augnabliki byrjaði tígris-
dýrið að mjaka sér í áttina að
fórnardýrinu.
„Nú! nú!" sagði ungfrú Mebb-
in æst; „ef það snertir ekki geit-
ina, þurfum við ekki að borga
hana." (Agnið var ekki innifalið).
Riffillinn kvað við með háum
hvelli, og villidýrið stökk til hlið-
ar og valt því næst um stein-
dautt. Eftir andartak hafði'sægur
af æstum innfæddum safnast
saman á sviðinu, og hróp þeirra
fluttu fljótt gleðitíðindin til þorps-
ins, þar sem bumbur voru þegar
barðar til að fagna sigrinum. Og
sigurhrós þeirra og gleðilæti
bergmálaði strax í brjósti frú
Pakkeltid. Kvöldverðarboðið í
Curson Street virtist nú óendan-
lega miklu nær.
Það var Lúísa Mebbin, sem
vakti athygli á þeirri staðreynd,
að geitin var í dauðateygjunum
af banvænu skotsári, en hinsveg-
ar fannst enginn vottur um
dcruðaverkanir riffilsins á tígris-
dýrinu. Auðséð var, að skakkt
dýr hafði verið hæft, og að villi-
dýrið hafði látist af hjartaslagi,
er orsakast hafði af skothvellin-
am, ásamt ellihrumleika á hæsta
stigi. Frú Pakkeltid brá skiljan-
lega illa við þessi tíðindi, en hvað
um það, hún var í öllu falli eig-
andi dauðs tígrisdýrs, og þorps-
búarnir, sem mest hugsuðu um
þúsund rúpíumar, tóku með gleði
þátt í þeim skáldskap, að hún
hefði skotið villidýrið. Og ung-
frú Mebbin var launuð lagskona.
Þessvegna stóð frú Pakkeltid
frammi fyrir myndavélunum létt
í skapi, og myndafrægðin barst
um víða vegu, allt frá Texas
Weekly Snapshot til hins mynd-
skreytta mánudagsblaðs Novoe
Vremya. Að því er snerti Línu
Bimberton, neitaði hún að líta í
myndskreytt blað vikum saman,
og þakkarbréf hennar fyrir þegna
tígrisklóanælu í afmælisgjöf, var
snilldarverk á sviði niðurbældra
tilfinninga. Kvöldboðinu hafnaði
hún; það eru takmörk, og sé far-
ið yfir þau, geta niðurbældar til-
finningar orðið hættulegar.
Frá Curson Street ferðaðist tígr-
isfeldurinn út í sveit til Manor
House, hvar það var skoðað og
vakti aðdáun sveita-aðalsins,
og það sýndist því ekki nema
einkar smekklegt og viðeigandi
þegar frú Pakkeltid fór á bún-
ingadansleik greifadæmisins í
gervi veiðigyðjunnar Díönu. En
hinsvegar neitaði hún að sam-
þykkja þá freistandi tillögu frá
Klovis, að sérhver skyldi klæð-
ast á dansleiknum skinnum af
þeim dýrum einum, er viðkom-
andi persóna hefði lagt að velli.
„Ég myndi að vísu ekki verða
30
HEIMILISRITIÐ