Heimilisritið - 01.01.1957, Blaðsíða 41

Ingram, en hrjúfleiki hans gerði
henni það ómögulegt.
Mikael skildi ekki sjcdfur, hvað
að honum var. Hingað til höfðu
reiðir viðskiptavinir aðeins verið
rannsóknarefni fyrir hann. En
hann hlaut, án þess að vita af
því sjálfur, að hafa safnað hjá
sér mikilli beiskju, sem nú fékk
útrás.
„En yður verður auðvitað ekki
á að hugsa um, hvað það er fyrir
mann að þurfa að fara heim og
segja konu og bömum, að hann
hafi misst stöðuna, og viti ekki
af hverju þau eigi að lifa næsta
mánuð," hélt hann áfram, og
hann gaf hugmyndafluginu laus-
an tauminn og sagði: „Og hver
á að borga læknishjálp og spít-
alakostnað þegar sá litli kemur
í heiminn á næstunni?"
Þetta síðasta atriði átti rót sína
að rekja til samtals, sem bróðir
hans og mágkona áttu saman
daginn áður. Hann ætlaði ein-
mitt að fara að bæta veiklaðri
móður við fjölskylduna, þegar
hann sá nokkuð, sem lokaði á
honum munninum. Augu ungfrú
Skagan vom vot af tárum, og
allur hrokinn var horfinn úr svip
hennar. „Ó, hr. Ingram, þér eruð
kvæntur og eigið böm — það
gerir allt miklu verra."
„O, já," sagði hann heldur
dauflega.
„Nú skal ég segja yður nokk-
uð," sagði hún allt í einu ákveð-
in. „Þér skuluð ekki minnast á
þetta við konu yðar. Ég skal gera
allt, sem í mínu valdi stendur til
að þér fáið stöðuna aftur."
„Gerið yður ekkert ómak, ung-
frú," sagði hann letjandi. „Skeð
er skeð. En nú verð ég að fara."
Mikael hörfaði burt í skyndi.
„Stúlkan hringdi aftur," hróp-
aði mágkona Mikaels, Elín, gegn-
um háreysti barmanna, sem voru
í járnbrautarleik í kringum hana.
I fjölskyldu þessari urðu fullorðn-
ir að tala í hærra lagi, ef það átti
að yfirgnæfa Villa, Frank og
hvolpinn „Voffa".
„Hafið ekki svona hátt, krakk-
ar!" þrumaði Mikael. „Hvað
sagðir þú, Elín?"
„Ég sagði, að þú ætti að fara
í hreina skyrtu. Hún getur komið
á hverri sekándu."
Mikael spratt upp eins og
stunginn af býflugu. „Drottinn
minn dýri! Það má ekki ske!"
„Það er þegar skeð," sagði.
Elín þurrlega. „Þama er hún."
Það var hringt niðri. „Reyndar
varst það ekki þú, sem hún ætl-
aði að heimsækja, heldur börnin..
Og því átti ég ekki gott með að
neita."
„Nei, opnaðu ekki strax! Skil-
urðu ekki, það eru OKKAR böm.
JANÚAR 1957
39