Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 8

„Af hverju — hver eruð þér?“
„Ég er Bill Ridgway — ég
meina, ég er strandvörðurinn,“
sagði strandvörðurinn, óskandi
þess, að hann væri aðeins Bill
Ridgway. Ef þið skiljið. Því rétt-
ur og sléttur Bill Ridgway hefði
getað tekið þátt í gamninu. . . .
„O, jæja, ég er Celia Sargent.
Og ég syndi alltaf hér.“
„En þér getið það ekki!“
„Ég get það, sjáið þér,“ kall-
aði Selia og sýndi nokkur falleg
sundtök. Síðan kom hún nógu
nærri landi til að Bill gæti tal-
að til hennar með eðlilegri
i’öddu. „Ég meina,“ leiðrétti
hann, „að yður er bannað að
synda héðan.“
„Ég syndi ekki héðan,“ svar-
aði Celia með kaldri rökvísi.
„Ég syndi þaðan.“ Hún veifaði
votum handlegg í áttina til
næsta klettaodda. „Ég synti fyr-
ir hann.“
„Það kemur ekki málinu við
— það er hættulegt samkvæmt
reglugerðinni —“
Og því svaraði Celia auðvitað:
„Fylgið þér alltaf reglugerðum,
Jierra strand — ég meina Bill?“
JBill hafði vit á að svara ekki
'þessari aðdróttun. Þessi unga
dama var hættulegri — embætt-
isvirðingu hans — heldur en
nokkur straumur.
„Ég hef heimild til,“ tilkynnti
hann yfirlætislega, „að fara og
sækja yður með valdi!“
„Ekki bleyta litlu tærnar sín-
ar,“ sagði hún stríðnislega.
Bill beit saman vörunum.
Hann var búinn samkvæmt
reglugerðinni í sundföt undir
skyrtunni og buxunum. Hann
brá höndunum upp að beltinu,
en sá sig svo. um hönd. Það var
fátt um fólk við víkina síðdegis,
en það gætu þó verið einhverjir
flækingar, sem hefðu gaman af
að sjá strandvörðinn kaffærðan,
og fyrsta regla embættismanns
er að varðveita virðingu sína,
hvað sem það kostar. Svo mikið
vissi Bill.
„Komið hingað upp!“
„Ég skal koma upp á land,“
svaraði Celia blíðlega, „þar sem
ég fór út. Sælir, herra Strand.
Sé yður á morgun. Sama stað.
Sama tíma. Hafið handjárnin
með!“
Hún sneiú sér hlæjandi við og
stefndi fyrir klettana. Hugsandi
virti Bill fyrir sér róleg sund-
tök hennar. Þetta var storkun.
Ef hann léti hjá líða að standa
sig fyrsta daginn . . .
Fyrir litla oddann var 15 mín-
útna sund, en 5 mínútna gangur
á landi.
Hann sat í ró og næði hinum
megin við klettana og reykti
6
HEIMILISRITIÐ