Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 10

urinn, ekki daðrandi í vinnu-
tíma. Farið og stingið höfðinu í
poka!“
Bátsfarþeginn gnísti tönnum
áf bræði.
Sebastian Pipejoy, dapurlegur
á svip, byrjaði að snúa kænunni,
og Bill tautaði: „Það er allt í
lagi. Sá gamli er Pipejoy for-
maður, og hann er góðkunningi
minn —“
„Bölvaður afglapinn!“ hvæsti
Celia. „Sebastian gamli er ekki
formaður! Það er þessi hroða-
lega stríðsexi — Prunelle Pipe-
joy formaður — systir hans —!“
„Ha?“ Bill saup hveljur. —
„Heilagur Jósafat — það er úti
um mig —“
En Celia kallaði ákaft til Se-
bastians, — talandi annarlega
tungu. Sebastian kinkaði kolli.
Kænan byrjaði að rugga . . .
„Flýttu þér, Bill!“ sagði Celia.
Hin dramatíska og áhrifa-
mikla björgun Prunellu Pipejoy
formanns, af Bill strandverði, er
ennþá óbirt saga — samkvæmt
eindreginni kröfu nefndrar Pru-
nellu. Af því Celia náði fyrir-
taks mynd, og það, sem formað-
urinn hatar og óttast meira en
alt annað, er að verða að at-
hlægi — sem hún auðvitað er,
oftast nær.
Svo Bill er ennþá vinsæll
strandvörður í Rochleigh, ef þú
ætlar þangað. Kvöldið eftir
þetta atvik, þegar þau löbbuðu
um klettana í tunglsljósinu,
sagði Bil: „Elskan, ekki get ég
skilið, hvernig þú fékkst gamla
Sebastian til að hvoHa bátn-
um —“
„Enginn vandi,“ sagði Celia.
„Hann er ágætis karl. Kennari
við menntaskólann. Ég hafði
miklar mætur á honum, og hans
námsgrein var það eina, sem ég
kunni vel —“
„Og það var —?“
„Latína,“ hló Celia. „Mál, sem
fáfróðir stærðfræðingar halda,
að sé gagnslaust með öllu — en
það er aldrei að vita!“
„Ja hérna!“ sagði Bill. „Eina
latínan, sem ég kann er amo,
amas, amat, amaus . . .“
„Það nægir,“ sagði Celia glað-
lega, og sneri sér að honum. *
8
HEIMILISRITIÐ