Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 13

sagði Ben. „Það eru til náung-
ar, sem missa út úr sér slysa-
lega spurningu, þegar þeir hafa
fengið í kollinn, og næsta morg-
un vilja þeir gefa allan heiminn
til að mega éta það allt ofan í
síg aftur.“
Ekkjufrú Batley rétti úr sér,
því að orð bróður hennar liöfðu
komið henni til að hugsa margt.
„Máske er eitthvað til í þessu,
Ben,“ hrópaði hún. „Og svo er
annað — maður, sem alls ekki
er vanur að drekka, myndi vera
miklu líklegri til að segja bjána-
lega — ja, ekki bjánalega, en
vanhugsaða — hluti eftir nokk-
ur glös, en hinn, sem vanur væri
þjórinu, he?“
„Jú, enginn vafi á því,“ sam-
sinnti Ben.
„Gott! Jæja, Ben, segðu mér
nú, hvernig ferðu að því að fá
ævilangan bindindismann til að
drekka glas af viský?“
Ben hugsaði málið vandlega.
„Gæti tekið það sem meðal,
kannske?“ sagði hann. „Við sjó-
veiki, aðsvifi eða snákabiti,
eða —“
Gamla ekkjan klappaði sam-
an lóf-unum.
„Einmitt! Ben, þú ferð og
nærð í snák fyrir mig á stund-
inni!“
Ben horfði á hana eins og hún
væri orðin kolbrjáluð.
„Ha? Þú ætlar þó ekki að
neyða snák til að bíta vesalings
manninn, bara svo þú getir neytt
ofan í hann?“
„Ég veit hvað ég geri, Ben.
Þú ferð bara og nær í snákinn
fyrir mig. Og gáðu vel að því,
að það sé aðeins grassnákur,
Ben. Ég vil ekki, að neinn verði
bitinn.‘
Svo fór Ben af stað, og áður
en tveir dagar voru liðnir, hafði
honum tekizt að ná í grassnák
og færa henni.
Jæja, lagsmaður, ekkjufrú
Batley stakk þessum snák nið-
ur í veskið sitt, og síðdegis sama
dag fór hún í langa gönguferð
alla léið út á akra Bills Simps-
sons, þar til hún sá Bill sjálfan,
sem var á kvöldeftirlitsferð um
landareign sína, eins og sá góði
bóndi, sem hann var og er, og
þegar hann kom fyrst auga á
ekkjufrú Batley, er lítill vafi á
því, að fyrsta hugsun hans hef-
ur verið að læðast heim og loka
húsinu á eftir sér. En ekkjufrú
Bratley virtist ekki taka eftir
honum. Hún var að gá að ein-
hverju bak við runna og virtist
afar döpur í bragði.
„Eruð þér að leita að ein-
hverju, frú mín,“ spurði bónd-
inn, sem var vingjarnlegur mað-
ur, jafnvel þó lífshætta vofðf
yfir honum.
HEIMILISRITIÐ
II