Heimilisritið - 01.02.1957, Blaðsíða 31

„Þessir skór — ég á þá.“
Hausinn hristist, litlu gullhring-
arnir glitruSu í sólskininu. „Minn
góSi herra, ég keypti þá rétt áSan
af maddömu.“
AS heyra talaS um konu sína
sem maddömu, espaSi William
Dale alveg framúrskarandi.
„KerlingarskrifliS," hvæsti
hann. Hún áttiekkert meS aS selja
skóna. Eg á þá, get ég sagt y5ur.“
„Mér þykir leiit, herra minn.
Eg keypti þá. HeiSarleg viSskipti
í mesta máta. „NokkuS aS selja,
maddama?“ spyr ég. „Skó,“ segir
hún, og réttir mér þessa. Og mik-
ið varS ég aS gefa fyrir þá líka,
á þessum erfiSu tímum, þegar egg-
in kosta tvöpens stykki5.“
„Sexpens borguSuS þér.“
„Níupens, herra.“
„Sexpens.“
„Níupens.“
William kinkaSi kolli. Hann sá
hvernig í málinu lá. Veröldin var
jafnvel ennþá spilltari en hann
hafSi haldiS. Hans eigin kona
reyndi aS gabba hann um pen-
inga.
Hann var nú ofurlítiS aS ná sér
eftir áreynsluna af hlaupunum, þó
hjartaS berSist enn ótt og títt.
Honum var Ijóst, aS hann yrSi að
kosta nokkru til, til þess aS forSa
yfirvofandi ógæfu.
„Eg vil fá þá aftur,“ sagði hann.
„Ég skal láta yður fá tvo skild-
inga.“
ÞETTA var eitt af þeim fáu mis-
íölcum, sem William hafði nokkru
sinni orðið á í kaupskap. Ef hann
hefði sagt einn skilding, myndi
hann ekki hafa vakið forvitni
skransalans.
Sá dökkleiti lagði frá sér brauð-
ið og ostinn, stóð upp, tók skóna
af kerrunni og setti þá á grasið
á gryfjubrúninni. — Inn á milli
trjánna byrjaði kráka að garga
gremjulega.
„Heitt í veðri, herra minn,“
sagði skransalinn, „en við megum
víst eki setja út á blessaða sól-
• ti
ma.
William starði á skóna. Á vinstri
skóinn. Að sjá hann svona nálægt
greipum sér, kom honum til að
fremja enn meira glappaskot.
„Eg skal láta yður fá fimm
skildinga,“ sagði hann. Fimm; Þér
getið ekki hafnað því.“
Skransalinn brosti. „Það vill svo
til, að ég kæri mig ekkert um að
selja þá,“ sagði hann.
„Þér verðið að selja þá.“
„Georg konungur sjálfur, bless-
að sé nafn hans, gæti ekki skipað
mér það. Eg keypíi þá á heiðar-
legan hátt, og ég á þá.“
„Kerlingin átti ekkert með að
selja yður þá.“
HEIMILISRITIÐ
29